2 jaar Radio-C!!

Vandaag vieren we niet alleen het einde van 2006, maar uiteraard ook het tweejarige bestaan van deze blog.

Uw felicitaties zijn uiteraard altijd welkom ;-)

Meer dan 44000 hits over deze twee jaar, waarvan 31% uit België en 21% uit Nederland.
Het meest bezoekers op 31 januari 2005: 962.
Dank aan alle lezers enbezoekers!

En we gaan door...
Come see next year!

De 50 beste platen van 2006!

De 50 best platen van 2006, volgens mijn bescheiden mening!
(volgend jaar prijkt 'Neon Bible' van The Arcade Fire bovenaan?!)


1 My Latest Novel - Wolves


2 The Veils - Nux vomica


3 The Wrens - The Meadowlands
(dateert van 2003 maar pas dit jaar in België uitgebracht)


4 Shearwater - Palo Santo


5 Band of Horses - Everything all the time

6 The Kooks - Inside in, Inside out
7 Eagle*Seagull - Eagle*Seagull
8 Arctic Monkeys - Whatever people say, that's what I'm not
9 Morning Runner - Wilderness is Paradise now
10 Belle & Sebastian - The Life Pursuit

11 Tom Waits - Orphans
12 Willard Grant Conspiracy - Let it roll
13 Isobel Campbell & Mark Lanegan - Ballad of Broken seas
14 The Frames - The cost
15 Raconteurs - Broken boy soldiers
16 Snow Patrol - Eyes open
17 Sophia - Technology won't save us
18 Thom Yorke - The eraser
18 Morrissey - Ringleader of the Tormentors
20 Damien Rice - 9

21 Guillemots - Through the window pane
22 Tapes 'n Tapes - The loon
23 A Brand - Hammerhead
24 The Flaming Lips - At war with the Mystics
25 The Long Blondes - Someone to drive you home
26 The Fratellis - Costello music
27 Daan - The Player
28 The Twilight Singers - Powder burns
29 Thé Lau - Tempel der liefde
30 Goose - Bring it on

31 The Sounds - Dying to say this to you
32 Joan as Police Woman - Real life
33 Joseph Arthur - Nuclear dream
34 Admiral Freebee - Wild dreams of new beginings
35 Dear Leader - All I ever wanted was tonight
36 Destroyer - Destroyer's rubies
37 Duke Special - Songs from the Deep Forest
38 Pearl Jam - Pearl Jam
39 Ben Kweller - Ben Kweller
40 Calexico - Garden ruin

41 Regina Spektor - Begin to hope
42 Anton Walgrave - Shine
43 Dévics - Push the heart
44 Sufjan Stevens - The Avalanche
45 The Dears - Gang of losers
46 The Pipettes - We are the Pipettes
47 TV on the Radio - Return to Cookie Mountain
48 Yeah Yeah Yeahs - Show your bones
49 Confuse The Cat - We can do it
50 Placebo - Meds

Snowden - Anti Anti

Snowden? Het is alvast niet de verleden tijd van het Engelse werkwoord ‘to snow’. Fans van Doves zullen wellicht direct denken aan het gelijknamige nummer vuit het album “Some Cities”. Literatuurliefhebbers weten dat het de naam is van het hoofdpersonage uit Joseph Heller’s meesterwerk “Catch-22” Maar het is ook de naam van een nieuwe band uit Atlanta, die met “Anti-Anti” hun debuutplaat uitbrengen en al in het voorprogramma van bands als Clap Your Hands Say Yeah en The Unicorns mochten staan.

Bij de eerste tomen van openingsnummer ‘Like Bullets’ weet je dat we terug in hetzelfde post-punk-straatje zijn, waar we de afgelopen jaren menige uren gesleten hebben. De vrees dat we wat uitgekeken zijn op deze buurt is dan ook meer dan terecht.
Maar ‘Like Bullets’ mag dan een herkenbaar geluid laten horen, het is inventief genoeg om onze oren gespitst te houden. Ook de single ‘Anti Anti’ zorgt nog altijd niet voor de gevreesde afkeer. Meer zelfs, dit is gewoon een goeie song. Met ‘My murmuring Darling’ raken ze zelfs enkele gevoelige snaren aan zonder dat het melig gaat klinken.
De nummers die hierop volgen kunnen we op dezelfde manier omschrijven: aardig, goed maar nergens wereldschokkend en vernieuwend. En dus een beetje inwisselbaar.

Op “Anti Anti” worden er zeker geen nieuwe muzikale paden betreden, Snowden weet echter onze aandacht en nieuwsgierigheid scherp te houden met hun songs. Alhoewel het geheel uiteindelijk toch wat eentonig gaat klinken. Maar laat hier geen discussie over bestaan : je voelt/hoort hier een band die we zeker niet mogen afschrijven op basis van dit werkstuk alleen. Onthouden die naam dus!

MySpace
Stream het album hier.

Damien Rice - 9

Bij het horen van de naam Damien moest ik altijd denken aan het duivelskind dat de hoofdrol vertolkte in de film "The Omen", origineel een film uit 1976 die dit jaar omwille van de onheilspellende datum (6-6-6) een overbodige remake mocht beleven. Pas in 2002 kreeg deze naam een een andere inkleuring en dat had ik allemaal te danken aan een op dat moment volledig onbekende Damien Rice die zijn debuutplaat 'O' (en neen dat is geen verwijzing naar 'The Omen') aan de wereld voorstelde. Damien Rice was en is nog altijd een Ierse singer-songwriter die je in de verste verte niet met satan in verband zult brengen en zijn debuutplaat leverde hem alvast in zijn geboorteland de nodige roem en faam en veel centjes op. In onze contreien werd hij pas opgemerkt toen het nummer 'The Blower's daughters' werd gebruikt in de film 'Closer'. Damien spendeerde de volgende jaren aan het schrijven van de opvolger van zijn succesvol debuut en sinds begin november kunnen we het resultaat beluisteren.

'9', want zo heet de plaat, werd voorafgegaan door de prachtige single '9 crimes'. Een song die het vooral moet hebben van de stemmige samenzang met bandlid Lisa Hannigan. Het is een song die je eerst voorzichtig om aandacht smeekt om je daarna bij je nekvel te grijpen -kippenvel!- om je vervolgens nooit meer los te laten. Het lijkt de definitie van een classic en neem het van mij aan: dit is een classic! Deze song is dan ook verantwoordelijk voor de grootse verwachtingen die ik had bij deze nieuwe plaat.

De single mag de plaat openen en daarna lijkt het alsof we het best al hebben gehad. 'The Animals Were Gone' had namelijk een song van Leonard Cohen kunnen zijn, met het grote verschil dat Damiens stem zelfs in de verste verte niet op die van Cohen lijkt en dat fans van de bard Rice's zieleroerselen eerder als puberale poëzie zullen omschrijven. De song wordt verder ook nog opgesmukt met de nodige streepjes strijkers wat velen net een beetje té zullen vinden. Maar mij zul je niet horen klagen over dit nummer, het is op en top Damien Rice en een essentieel puzzelstukje op deze plaat.
'Elephant' mag dan zeer onopvallend beginnen, bijna fluisterend met gitaar alleen, op het einde krijgt deze song de broodnodige injectie om uit de vergetelheid te treden. En alhoewel we het trucje met de zacht-luid-opbouw al vaak hebben gehoord, kunnen we niet anders dan bekennen dat een cliché ook soms nog kan bekoren.
Eén van de hoogtepunten, naast de single '9 crimes uiteraard, is 'Rootless tree'. Het is een nummer dat meteen opvalt door zijn memorabele 'fuck you'-refrein. Verwacht hier echter geen Rage Against The Machine toestanden, daarvoor klinkt Damien wat te timide en braaf, het zorgt wel voor de nodige afwisseling.

Een ander hoogtepunt moet het ook hebben van de wat hardere aanpak: in 'Me My Yoke and I' bewijst Damien dat je vaak maar twee lettergrepen nodig hebt om een pakkende strofe te bedenken. De snijdende en opzwepende muziek doet de rest en laat dit nummer boven zichzelf uitstijgen. Dit is een nummer waarop je zelfs kan headbangen, en geef toe, dat had niemand verwacht van deze singer-songwriter. Play it loud!
'Coconut skins' zal dan weer folkliefhebbers bekoren, ze krijgen er op de koop toe nog een lekker 'lalala'-refreintje bovenop. Het is een klein stukje vrolijkheid dat verstopt zit tussen alle andere songs.
De laatste songs op '9' zijn typische Rice-nummers: zacht en een beetje zoet. In het slotnummer 'Sleep don't weep' mag Lisa Hannigan zich nog eens van haar beste kant laten horen waarmee de cirkel rond is en wij vredig kunnen gaan slapen met de gedachte dat Damien geen duivel is maar wel een getalenteerde singer-songwriter waar we het laatste nog niet van hebben gehoord.

Deze '9' van Damien Rice is een waardige opvolger geworden van zijn alom geprezen debuut. Geen echt grote verrassingen op deze plaat wel een paar steviger nummers dan we gewoon zijn. Damien Rice heeft de tijd genomen om zijn moeilijke tweede plaat te maken en is daar met verve in geslaagd. Op '9' staan alvast enkele songs die we zonder blozen klassiekers zouden durven noemen, de single '9 crimes' op kop. En voor alle mensen die James - who the fuck? - Blunt zo goed vonden, hebben we maar één boodschap: koop '9', het is een waardig alternatief, één waarvan je na een paar maanden geen spijt zult hebben dat je je zuurverdiende centjes eraan hebt uitgegeven en één waar je je niet voor moet schamen.

Albert Hammond Jr. - Yours to Keep

Albert Hammond Jr is zoals zijn naam al laat vermoeden de zoon van Albert Hammond, de man die in de jaren 70 hits had met 'It never rains in Southern California' en 'The Free Electric Band'. Maar u kent Jr. wellicht als de lead-gitarist van The Strokes, die me begin dit jaar niet echt konden overtuigen met hun "First Impressions of Earth".
"Yours to Keep" is zijn eerste solo-album en bevat gastbijdragen van o.a. Strokes-zanger Julian Cassablancas, Ben Kweller en Sean Lennon (op de single '101').
Wie verwacht dat deze plaat in het verlengde zou liggen van The Strokes-platen zou wel eens voor een, weliswaar kleine, verassing kunnen staan. Dit album is namelijk meer pop-gericht dan we verwachten. Alhoewel hij uiteraard zijn muzikale verleden niet volledig kan verbergen.

Het openingsnummer zet je wel even op het verkeerde been. De naïeve instrumentie doet vermoeden dat Jr. muziek wil maken voor de Juniors onder ons en zou ook van Sufjan Stevens kunnen zijn, maar met 'In transit' bewijst hij dat hij wel degelijk een memorabel nummer uit zijn mouw kan schudden. Echte rocknummers moet je hier dus niet verwachten, maar wat Albert Hammond Jr. ons daarvoor in ruil geeft, is zeker de moeite waard.
De single wist alvast een plaatsje op te eisen in ons muzikaal geheugen van 2006, maar ook andere songs op dit debuut zijn verre van onvergetelijk: 'Bright young thing' en 'Call an ambulance' (u fluit het meeten mee!). Maar vooral 'Scared' zal zich onvermoeibaar een weg banen naar die ene grijze hersencel, die instaat voor de deuntjes die u wilt bewaren.

Albert Hammond Jr. heeft alvast nog een toekomst moest het met The Strokes verkeerd aflopen. Onze zegen heeft hij alvast, want op basis van deze plaat, durven we gewoon beweren dat hij een betere plaat gemaakt heeft dan de laatste van de Strokes.

MySpace

Confuse The Cat - We Can Do It

Het is nog even wachten op de nieuwe van Interpol, maar wie daar te ongeduldig voor is, heeeft nu misschien een schitterend alternatief: Confuse The Cat. Met een naam die rechtstreeks uit een Monty Python-sketch is/lijkt afgeleid en een sound die we direct linken aan een of andere nieuw Engels bandje, zou je over het hoofd zien dat dit vijftal uit België komt! En misschien gaat er wel een belletje rinkelen bij het horen van de naam van zanger Geert Plessers, die een muzikaal veleden heeft bij Reiziger. 'We can do it!' is hun tweede album.

De eerste single 'Akela' gaf ons eerder dit jaar al een mooi voorproefje en met dit album laten ze ons niet op onze honger zitten. Opener en tevens meest recente single 'Shockwaves' klinkt nog vrij braaf en tekent mooi binnen de lijntjes zonder dat het ook maar één moment gaat vervelen, wat ideaal radiovoer oplevert.
De volgende songs laten echter horen dat deze Cat ook een roofdier kan zijn. Het onstuimige titelnummer klinkt als een olympische discipline maar vooral 'Principessa' behoort tot de hoogtepunten, luister maar naar de laatste minuut van deze song die laat horen hoe 'Daddy Cool' echt had moeten klinken.
In 'Senkracht Waagerecht' zet de bas het op een loopje, een riff die bij New Order ook op goedkeuring zou mogen rekenen en 'The Deepest Blue' laat zelfs en zuchtje weemoed toe.
Als toegift krijgen we er na (slechts) negen nummers nog de Styrofoam-remix van 'Akela' bovenop en kunnen we niets anders dan besluiten dat Confuse The Cat een sterke plaat heeft gemaakt.

Vergeet die Engelse post-punk bands zoals Maximo Park en Editors, het Belgische Confuse The Cat heeft minstens evenveel sterke songs in huis. 'We can do it!' is niet alleen de titel van hun tweede album maar tegelijkertijd ook een uiterst slim gekozen credo. Wordt vervolgd!

Bekijk de clip voor 'Shockwaves'
Bekijk de 'Confuse a cat'-sketch uit Monty Python.

The Frames - The Cost

Wie Ierland zegt, denkt niet alleen spontaan aan Guinness, weidse groene landschappen, de IRA maar wellicht ook aan hun meest bekende muzikale exportproduct: U2 (en als u hier aan een of andere songfestivalwinnaar dacht, verwijs ik u graag door naar Radio 2!)
Graag voeg ik daar dan nu The Frames aan toe, een band uit Dublin die in hun thuisland alvast een stevige vooral live-reputatie hebben opgebouwd. De groep timmert al sinds begin de jaren 90 aan de weg en dat leverde al zes studioalbums op waarvan 'The Cost' de meest recente is.
Het vorig jaar uitgebrachte 'Burn the Maps' kon alvast op veel lovende kritieken rekenen en ook bij mij is deze plaat een van de hoogtepunten van 2005. Het sterke aan deze plaat was dat ze bij elke beluistering aan kracht won en songs bevat die je eigeblijk nooit beu werd. De grote doorbraak, die hier en daar voorspeld werd en volledig terecht zou zijn, is er echter niet van gekomen maar wie weet kan de opvolger daar verandering in brengen.

'The Cost' verschilt alvast op één punt van zijn voorganger, een echte rocksong genre 'Fake' is er in de verste verte niet te bespeuren maar laat dat je niet afschrikken want deze plaat heeft genoeg power en dynamiek in zich om je te overtuigen.
Het openingsnummer 'Song for someone' geeft een mooi beeld van de sound van The Frames: van zacht en melodieus naar luid en emotioneel, terwijl de stem van zanger Glen Hansard de klemtoon op de juiste plaats legt en hier en daar zelfs voor kippenvel weet te zorgen.
De eerste single, 'Falling slowly', mag er ook best zijn: het is een song die je verwarmt als een warme chocolademelk op een ijskoude winterdag en tijdens het refrein moest ik me zelfs bedwingen om niet naar die aansteker te grijpen en met de hand in de lucht mee te deinen. Maar vreest echter niets: we hebben hier helemaal niet te maken met een of andere tearjerker.
Wat daarna volgt, is van een nog beter kaliber: 'People get ready' start fluisterend stil, als een omen voor een onheilspellend onweer, een dreiging die je zo voelt dichterbij komen en als het onvermijdelijke dan toch gebeurt, kan je alleen maar intens genieten van deze stortvlaag van gitaar en viool!
'Rise' weet dan weer te bekoren door de piano-motiefjes die zo uit het brein van Nick Cave zouden kunnen zijn gekomen, en als de viool uiteindelijk invalt en de dramatiek verhoogt, voel je nog steeds de geest van de Cave-man rondwaren. Dit is echter geen plagiaat, maar gewoon een ijzersterk nummer waar ook Nick Cave trots op zou zijn.
Geen gitaar-solo's op 'The Cost', maar wie heeft daar nood aan als je een viool even indringend kan laten klinken als op het naar een wilde climax toewerkende 'When your mind's made up'.

Echt vrolijk worden we dan weer niet van het nummer 'Sad songs'. Niet omwille van de tekst ("Too many sad words make a sad sad song") maar eerder omdat deze song toch wat gewoontjes klinkt. Helemaal niet slecht, maar wie zijn gasten ooit champagne heeft geschonken, moet ze niet plotseling een tafelwijntje serveren.
Gelukkig wordt het niveau terug naar omhoog getild door wat nog volgt: de titelsong bijvoorbeeld, een trage wat aarzelende song waarin wederom een glansrol wordt weggelegd voor de viool en die mij wat deed denken aan het betere werk van Lenny Kravitz.

'The Cost' is niet zo maar het zoveelste album in de rij voor deze Ierse formatie, het is vooral een nieuw staaltje vakmanschap dat ons alleen maar kan doen besluiten dat de wereldwijde doorbraak van The Frames niet zo lang meer op zich zal/mag laten wachten.
Net zoals 'Burn the Maps' wordt deze plaat alleen maar beter bij elke draaibeurt, en dat is wellicht de reden dat deze plaat niet in de eindejaarslijstjes zal opduiken: er is gewoon te weining tijd om dit kleinood ten volle te waarderen. Maar één ding staat vast: de discografie van deze groep wordt met de dag beter!