The Frames - The Cost

Wie Ierland zegt, denkt niet alleen spontaan aan Guinness, weidse groene landschappen, de IRA maar wellicht ook aan hun meest bekende muzikale exportproduct: U2 (en als u hier aan een of andere songfestivalwinnaar dacht, verwijs ik u graag door naar Radio 2!)
Graag voeg ik daar dan nu The Frames aan toe, een band uit Dublin die in hun thuisland alvast een stevige vooral live-reputatie hebben opgebouwd. De groep timmert al sinds begin de jaren 90 aan de weg en dat leverde al zes studioalbums op waarvan 'The Cost' de meest recente is.
Het vorig jaar uitgebrachte 'Burn the Maps' kon alvast op veel lovende kritieken rekenen en ook bij mij is deze plaat een van de hoogtepunten van 2005. Het sterke aan deze plaat was dat ze bij elke beluistering aan kracht won en songs bevat die je eigeblijk nooit beu werd. De grote doorbraak, die hier en daar voorspeld werd en volledig terecht zou zijn, is er echter niet van gekomen maar wie weet kan de opvolger daar verandering in brengen.

'The Cost' verschilt alvast op één punt van zijn voorganger, een echte rocksong genre 'Fake' is er in de verste verte niet te bespeuren maar laat dat je niet afschrikken want deze plaat heeft genoeg power en dynamiek in zich om je te overtuigen.
Het openingsnummer 'Song for someone' geeft een mooi beeld van de sound van The Frames: van zacht en melodieus naar luid en emotioneel, terwijl de stem van zanger Glen Hansard de klemtoon op de juiste plaats legt en hier en daar zelfs voor kippenvel weet te zorgen.
De eerste single, 'Falling slowly', mag er ook best zijn: het is een song die je verwarmt als een warme chocolademelk op een ijskoude winterdag en tijdens het refrein moest ik me zelfs bedwingen om niet naar die aansteker te grijpen en met de hand in de lucht mee te deinen. Maar vreest echter niets: we hebben hier helemaal niet te maken met een of andere tearjerker.
Wat daarna volgt, is van een nog beter kaliber: 'People get ready' start fluisterend stil, als een omen voor een onheilspellend onweer, een dreiging die je zo voelt dichterbij komen en als het onvermijdelijke dan toch gebeurt, kan je alleen maar intens genieten van deze stortvlaag van gitaar en viool!
'Rise' weet dan weer te bekoren door de piano-motiefjes die zo uit het brein van Nick Cave zouden kunnen zijn gekomen, en als de viool uiteindelijk invalt en de dramatiek verhoogt, voel je nog steeds de geest van de Cave-man rondwaren. Dit is echter geen plagiaat, maar gewoon een ijzersterk nummer waar ook Nick Cave trots op zou zijn.
Geen gitaar-solo's op 'The Cost', maar wie heeft daar nood aan als je een viool even indringend kan laten klinken als op het naar een wilde climax toewerkende 'When your mind's made up'.

Echt vrolijk worden we dan weer niet van het nummer 'Sad songs'. Niet omwille van de tekst ("Too many sad words make a sad sad song") maar eerder omdat deze song toch wat gewoontjes klinkt. Helemaal niet slecht, maar wie zijn gasten ooit champagne heeft geschonken, moet ze niet plotseling een tafelwijntje serveren.
Gelukkig wordt het niveau terug naar omhoog getild door wat nog volgt: de titelsong bijvoorbeeld, een trage wat aarzelende song waarin wederom een glansrol wordt weggelegd voor de viool en die mij wat deed denken aan het betere werk van Lenny Kravitz.

'The Cost' is niet zo maar het zoveelste album in de rij voor deze Ierse formatie, het is vooral een nieuw staaltje vakmanschap dat ons alleen maar kan doen besluiten dat de wereldwijde doorbraak van The Frames niet zo lang meer op zich zal/mag laten wachten.
Net zoals 'Burn the Maps' wordt deze plaat alleen maar beter bij elke draaibeurt, en dat is wellicht de reden dat deze plaat niet in de eindejaarslijstjes zal opduiken: er is gewoon te weining tijd om dit kleinood ten volle te waarderen. Maar één ding staat vast: de discografie van deze groep wordt met de dag beter!