Sons and Daughters "The repulsion box"

Wie de zoekterm 'sons and daughters' ingeeft bij Google krijgt als eerste resultaat de site van de gelijknamige Australische soap-serie te zien. De groep Sons and Daughters heeft hier uiteraard niks maar dan ook niks mee te maken en als er dan een vergelijking moet komen met een televisieserie is Bonanza een veel betere keuze. De songs van Sons and Daughters zouden de perfecte soundtrack bij deze western-serie kunnen zijn.
Gelukkig is country het enige referentiepunt want bij het beluisteren van hun tweede album "The Repulsion Box" hoor je ook invloeden van PJ Harvey, White Stripes en zelfs The Sugarcubes (vooral in het nummer 'Rama lama').
Kortom: een aardige plaat vol leuke songs zoals de single 'Dance me in'.
Eindconclusie: 7.5/10

Links:
Beluister en bekijk enkele songs hier.
Recensie Humo

Mike Doughty "Haughty melodic"

Mike Doughty, ooit eens de frontman van Soul Coughing, brengt met "Haughty Melodic" zijn derde solo-cd uit. Alhoewel de songs niet zo hoekig en tegendraads zijn als ten tijde van Soul Coughing, toch zullen de fans van deze band niet teleurgesteld zijn met "Haughty melodic".
Zoals de titel van het album al doet vermoeden staat de melodie voorop in elke song eb dat kevert een voor een sterke nummers op. Een plaat om vrolijk van te worden vinden ze bij File Under, en ik kan ze geen ongelijk geven. Luister bijvoorbeeld eens naar het openingsnummer 'Looking at the world from the bottom of a well', 'Madeline and Nine' of 'Busting up a Starbucks' (die niet had misstaan op een Soul Coughing plaat!).
Een goed referentiepunt is de song 'Ahead by a century' van The Tragically Hip: ritmisch, melodieus en voornamelijk akoestisch. En als je weet dat 'Ahead by a century' een van de prijsnummers is van The Tragically Hip, kunnen we niet anders dan tevreden zijn met deze solo-cd van Mike.
Eindconclusie: 8/10

Links:
Beluister de nummers uit "Haughty Melodic"

Foo Fighters "In your honor"

In 1995, na het heengaan van grunge-icoon Kurt Cobain, richtte drummer Dave Grohl zijn eigen groep op die hij Foo Fighters doopte. Hun debuut-cd, die hier nog steeds in de cd-kast staat en zelfs af en toe onder de laser wordt gelegd, was verre van onaardig.
Nu zijn we tien jaar verder en kunnen we de Foo Fighters gerust een volwaardige groep noemen die volledig uit de schaduw van hun Nirvana-verleden is getreden. Om dit (het 10-jarig bestaan dus) te vieren kreeg Dave Grohl het lumineuze idee om een dubbelalbum uit te brengen met op de eerste cd de keiharde rockers en op de tweede de ingetogener nummers. En ondertussen ligt het resultaat van deze ingeving in de winkels en moet het album dezer dagen de concurrentie aangaan met de nieuwe Coldplay en The White Stripes.
Wat deze twee laatste betreft is iedereen het erover eens dat het pleit beslecht is in het voordeel van Jack en Meg van The Stripes (in verkoopcijfers zal dat uiteraard heel andere proporties aannemen) maar het gaat hier om de nieuwe Foo Fighters: "In your honor".

De eerste cd begint met het schuim op de mond: in 'In your honor' (de openingstrack dus) schreewt Dave Grohl zijn stembanden net niet stuk en schreef hij hiermee de perfecte soundtrack bij Munch's meesterwerk dat misschien nu wel ten huize Grohl hangt, wie zal het zeggen. En hoe meer songs de revue passeren, hoe duidelijker het wordt: dit is het meesterwerk dat Dave Grohl en de zijnen in zich hadden. De energie spat gewoon van elke song, de refreinen zijn supereenvoudig en heerlijk brulbaar ('No way back' lijkt zelfs een Bryan Adams-song maar dan veel, veeel beter).
De tweede cd kan die (positoeve) trend spijtig genoeg niet echt verder zetten. We horen te weinig echt sterke en originele songs waardoor het allemaal een beetje snel gaat vervelen.
We kunnen dus besluiten dat dit wellicht de beste Foo cd is tot nu toe en dat "In your honor" met een strengere songselectie een fantastische plaat was geweest.
Jack en Meg kunnen voorlopig op beider oren slapen, Dave en Chris mogen weer wat extra rekeningen openen: het leven is niet eerlijk!
Eindconclusie: 8/10

The Magic Numbers

Wie met dit weer zin heeft in een zomers popgroepje die de sound van de jaren 60 (denk aan The Mamas en the Papas en The Lovin Spoonful), folk en rock tot een acceptabel geheel weet te kneden, moet zeker eens luisteren naar "The Magic Numbers".
The magic Numbers bestaat uit twee keer broer en zus: Romeo (zang, gitaar) en Michele (zang) en daarnaast Sean (drums) en Angela (percussie, melodica en derde stem).
Naast de single 'Forever lost' staat hun debuut vol met dergelijke vrolijke feel-good-nummers. Maar ook als er gas terug genomen wordt, zoals bijvoorbeeld in het nummer 'Try' (waarin de stem van Romeo vervaarlijk op die van Tom Barman begint te lijken) gaat het niet vervelen.
Ze hebben duidelijk het warm water niet uitgevonden, ze klinken wel even verfrissend als een koude douche. Om in de gaten te houden!
Eindconclusie: 8/10

Links:
Beluister en bekijk enkele songs hier.

The Mountain Goats "The Sunset Tree"

John Darnielle, de frontman van The Mountain Goats, is een van de fantasierijkste tekstschrijvers van zijn generatie. Dat lees je in de bio van zijn platenmaatschappij.
Maar hij is ook een goed songschrijver, bewijs daarvan vind je overvloedig op zijn album "The sunset tree" waarin hij vertelt over het huis waarin hij opgroeide en de mensen die er samen met hem woonden maar voornamelijk over zijn stiefvader.

"I'm in the living room watching the Watergate hearings While my stepfather yells at my mother. Launches a glass across the room straight at her head And I dash upstairs to take cover; Lean in close to my little record player on the floor : So, this is what the volume knob's for. I listen to dance music, dance music.("Dance Music")

'Dance music' is naast 'This year', 'Magpie' en 'Dilaudid' een van onze favoriete nummers op deze plaat en Darnielle mag dan wel niet de beste zanger zijn die er is, daarvoor neuzelt hij zijn songs iets te veel, hij is wel een zanger die zijn songs de juiste emotie kan meegeven en dat weten wij veel meer te appreciëren dan eender welk vocaal acrobatenwerk.
Kortom 'The Sunset tree' moet je ten minste eens gehoord hebben (en wellicht een paar keer meer om de plaat ten volle te waarderen).
Eindconclusie: 8/10

Links:
Humo-recensie
Metacritic
Audio

The Arcade Fire!

The Arcade Fire, eindelijk opgedoken in de Afrekening van StuBru maar nog steeds te weinig gedraaid, brengt op 12 juli een nieuwe single uit op vinyl. Het gaat niet om een nummer uit hun laatste schitterende plaat, wel om het nummer dat ze leverden voor de soundtrack van Six Feet Under (Vol. 2): 'Cold wind'. Op de b-kant komt een live versie van de live-favoriet 'Brazil'.
(Bron)

Op diezelfde soundtrack vind je ook Radiohead, Interpol en Coldplay terug.
Je kan de cd hier streamen.

Tracklisting:
1. Nina Simone- "Feelin' Good"
2. Jem- "Amazing Life" (exclusive track)
3. Phoenix- "Everything is Everything"
4. Coldplay- "A Rush of Blood to the Head"
5. Sia- "Breathe Me"
6. Radiohead- "Lucky"
7. Irma Thomas- "Time is on My Side"
8. Bebel Gilberto- "Aganjú (The Latin Project Remix edit)”9
. Interpol – “Direction” (exclusively written and recorded for SFU)
10. Caesars- "(Don't Fear) The Reaper" (exclusively recorded for SFU)
11. Death Cab For Cutie- "Transatlanticism"
12. The Arcade Fire – “Cold Wind” (exclusively written and recorded for SFU)

En tot slot dit nog: The Arcade Fire speelt op 19 augustus op Pukkelpop!

Absynthe Minded wint Europees RockConcour!

Absynthe Minded haalde het net niet in Humo's rock rally maar mag zich nu wel de winnaar noemen van het Europese RockConcour Bilbo Rock dat doorging in Bilbao in Spanje en is bijgevolg 6000 EUR rijker.

Hun cd "New day" is ondertussen al een tijdje uit en behoort nu reeds tot de betere Belgische rockalbums van het jaar.
"New day" bevat dezelfde elementen die hun debuut "Acquired taste" zo lekker maakte, alleen zijn de songstructuren iets doorzichtiger geworden en wordt er hier en daar wat meer (rock)volume geproduceerd, zoals in de eerste single 'To the boredom dying slowly', die mooi zou staan op een Millionaire-plaat. Daartegenover staan luchtige en akoestische songs zoals de huidige single 'Substitute'. Maar ook lazy jazz ('Singalong song'), een piano ballad (het prachtige 'My heroics, part one') en vrolijke zigeunerpopsongs zoals 'I don't buy it' staan op dit zilveren schijfje samengeperst. Absoluut een aanrader en dat vind ik niet alleen, getuige de links naar andere recensies hieronder.
(een late) Eindconclusie: 8/10

Links:
File under
Cutting edge
Goddeau
Digg
Belpop
Platomania
enzoverder.... (en nergens een slechte review!)

Editors "The back room" (review)

Eindelijk nog eens een cd waar we de volumeknop in de juiste richting wilden duwen: luider!
The Editors (ze komen uit Birmingham) zijn verre van origineel: ze klinken als een mix van Interpol en The Bravery (beide uit NYC), en graven zelfs zo diep in de jaren 80 dat ze zelfs de Sisters of Mercy in hun credits zouden kunnen zetten (luister bijvoorbeeld naar 'Blood').
De single 'Munich' is echter de perfecte smaakmaker voor deze cd en is gelukkig niet het enige nummer dat het predicaat 'goed tot zeer goed' krijgt. Luister bijvoorbeeld eens naar (in willekeurige volgorde): de openingstrack 'Light' die op de laatste Interpol-cd had kunnen staan (nvdr: dit is een compliment), de vorige single 'Bullets', het traag stampende en openbloeiende 'Open your arms', het electronic rocknummer 'Blood', het rustige 'Fall', 'All sparks' (horen we daar de invloed van Depeche Mode?) en het wat nijdige hinkstapliedje 'Fingers in the factories'.
We zijn weer een eighties-revival-groepje rijker; maar wat geeft dat als ze zulke goede songs hebben. Wordt vervolgd...
Eindconclusie: 8.5/10

Links:
The next big thing (KindaMuzik)
Video Bullets (hi lo)

Tracy Bonham "Blink the brightest"

In 1996 maakten we kennis met Tracy Bonham via de zeer smakelijke single 'Mother mother' en het album "The burdens of being upright". Daarna heb ik niets meer gehoord van deze singer-songwriter, alhoewel ze in 2000 wel het album "Down here" uitbracht.
Nu verschijnt haar derdecd "Blink the brightest" voorafgegaan door de single 'Something beautiful', een vrij gladde popsong die niet misstaat op eender welke radiozender.
De rest van het album ligt in het verlengde van deze single maar weet nergens te overtuigen. Ik hoor nergens de frisheid die haar debuut nog de moeite waard maakte. Wel hoor ik berekende popsongs die aansluiting zoeken bij het indie-wereldje maar daarvoor veel te glad zijn.
Tracy heeft als multi-instrumentaliste wel het album wel bijna volledig zelf ingespeeld samen met onder andere Butch van eels en Mitchel Froom om er maar en paar te noemen. Maar een klassieker zou ik deze plaat niet noemen. Luister nog eens naar haar debuurplaat en haal herinneringen op aan de jaren 90 maar ik vrees dat we daarmee alles gezegd hebben over deze ooit veelbelovende dame. Spijtig!
Eindconclusie: 5/10

Coldplay "X&Y" (review)

De nieuwe Coldplay wordt niet overal even goed onthaald, zo blijkt uit de rapportcijfers die Metacritic voor ons berekende. Misschien waren de verwachtingen veel te hoog, misschien werd er een te grote hype gecreëerd, misschien zijn ze dan toch niet de beste groep ter wereld? Wie zal het zeggen? Ik wil het best eens proberen....

Voor "X&Y" hebben de mannen van Coldplay zeker en vast de tijd genomen, dat staat vast. Alleen hield ik mijn hart vast toen ik de eerste single hoorde uit het album. 'Speed of sound' leek mij te veel op een slimme kruising tussen hun classic 'Clocks' en de ballad 'Trouble', zonder het niveau van die songs te evenaren.
En dat gevoel blijft een beetje hangen bij het beluisteren van de volledige cd. Het klinkt allemaal zeer clever maar ik hoor te weinig songs die hun beste werk doet vergeten. OK, de openingstrack 'Square one' is een prachtige muzikale puzzel waarin alles mooi in elkaar valt en ook met hun eigen 'Imagine' getiteld 'What if', komen ze vrij goed weg. Het nummer 'Talk' dat drijft op een sample van Kraftwerk's 'Telephone love' lijkt en al helemaal niet meer lijkt op de uitgelekte versie van die song, mag zich fier een van de beste songs van het album noemen. Andere hoogtepunten zijn 'White shadows' waar de gitaren nog eens lekker mogen scheuren, 'Low' (die percussie!), de song die REM vergat te schrijven: 'Hardest part' en de aanstekerballad 'Swallowed in the sea'.
De andere songs zijn verre van slecht maar verbleken bij het reeds imposante oeuvre dat Chris Martin en de zijnen reeds bijeenschreven. Als u het mij vraagt hoeft u deze cd niet te kopen, zeker niet als u hun eerste twee al in de kast staan heeft. Maar u vraagt het mij niet, en u heeft massaal de verschrikkelijke nieuwe Moby gekocht om maar te zwijgen van fucking Axel F.

Eindconclusie: 8/10

The Posies

Binnenkort verschijnt hun nieuwe cd "Every kind of light" en als voorsmaakje kan je nu via de site van Filter magazine een track downloaden uit dat album.
'Conversations' is een rustig nummer met een typisch (dus zeer melodieus) Posies-refrein. Dat belooft dus. Ze staan deze zomer trouwens ook geprogrammeerd voor Pukkelpop!

Hun 'classic' 'Dream all day' staat ook op de vierde cd (van een 7-delige boxset) van 'hits' uit de jaren '90 die Rhino records heeft samengesteld. Bekijk de tracklist hier.

Links:
Beluister de e-card die "Every kind of light" voorafgaat.
'Conversations' (free mp3)

Alan Sparhawk (Low) annuleert optredens

De reden waarom Low zijn optredens in mei en juni moet annuleren staat in een persoonlijke brief beschreven op de site van Low. Het komt er op neer dat hij zich niet stabiel genoeg vindt om door te gaan met optreden. Er bestaat zelfs een mogelijkheid dat er nog meer optredens zullen moeten geannuleerd worden.
Blijkbaar heeft de cd van het jaar maken (voorlopig toch) te veel van hem geëist.
We wensen hem alvast veel beterschap!

Radio C Disc #5

Hoog tijd om onze vijfde Radio-C Disc samen te stellen. Wat waren de songs die in de maand mei boven kwamen drijven? Welke artiesten werden (veel te) lovend onthaald in de pers en welke werden veel te veel gedraaid op de radio?
Hier mijn selectie.

1. Maxïmo Park - Apply some pressure
De zoveelste nieuwe Franz Ferdinand; zal met de Kaiser Chiefs moeten uitvechten wie de echte troonopvolgers zijn. Deze song, eerste single uit het album "A certain trigger", kan alvast niks misdoen.

2. The Caesars - Jerk it out
Zweedse groep die dankzij de iPod-Shuffle reclame helemaal hot zijn.

3. Spoon - I turn my camera on (free download)
In hun thuisland de VS zijn ze the flavor of the month. Met hun nieuw album "Gimme fiction" en vooral met deze leuke single misschien straks hier ook.

4. Gorillaz - Feel good inc.
Het tweede album van deze formatie heet "Demon days". Op deze songs krijgen ze hulp van De La Soul.

5. Oasis - Lyla
Geen nieuwe klassieker zoals ze vroeger gewoon uit hun mouw schudden, wel eindelijk terug een degelijke song en een degelijk album ("Don't believe the truth"). Niets meer en niets minder.
6. The Go-Betweens - Here comes a city (free download)
Uit hun derde comeback-plaat "Ocean's apart" vol sterke songs van het schrijversduo McLennan en Forster. Sterke eerste single!

7. Tom McRae - The girl who falls downstairs
Uit het derde McRae-album, dat weeral volstaat met degelijke emotionele songs zoals dit poppy 'The girl who fals downstairs'.

8. Willy Mason - Oxygen
Wonderkind met uitzonderlijk veel talent. Het hoogtepunt uit zijn sterke debuutplaat "'Where th ehumans eat", vol folk-songs uit de 21ste eeuw.

9. Ryan Adams - Let it ride
Samen met The Cardinals maakte Ryan Adams een folk-rock plaat die herinneringen oproept aan zijn Whiskeytown-periode. 'Let it ride' yeeha of was het 'Let the beast go'?

10. The Presidents of the Uniterd States of America - Some postman
Terug van weggeweest en op hun nieuwe cd "Love Everybody" staan nog van deze leuke songs.

11. The Chemical Brothers - Believe
Nog beter dan 'Galvanize' dankzij de steun en stem van Bloc Party-stem Kele Okereke.

12. Faithless - Why go
De beste dance-formatie van het moment en wellicht nog lang. Hun laatste single mag dan wel geen echte klassieker zijn, hij gaat erin als koekebrood.

13. 13 & God - Men of station (free download)
Dat de collaboratie tussen Duitsland (The Notwist) en de VS (hip hip groep Themselves) zulke songs op zou leveren, wie had dat gedacht?

14. Of Montreal - So begins our alabee (free download)
Laptop-disco met Beach Boys-invloeden: je moet het eens gehoord hebben om te begrijpen en deze is zelfs gratis!

15. Arsenal - Northern soul
Aaron perrino van The Sheila Divine vroeger en nu Dear Leader-frontman verzorgt de vocalen op dit nummer uit de laatste cd van het Belgische Arsenal.

16. Nine Inch Nails - Right where it belongs
Trent Reznor en een piano, meer moet dat niet zijn. Uit de cd "With teeth".

The White Stripes "Get behind me satan" (review)

The White Stripes hebben welgeteld 10 dagen nodig gehad om "Get behind me satan" in te blikken, en nu kunnen we zelf controleren of ze erin geslaagd zijn een waardige opvolger te maken voor hun nu reeds klassieke "Elephant".
Ik verdenk er Jack White eigenlijk van dat hij zijn liedjes uitprobeert op zijn jonge neefjes of nichtjes (we willen Michael Jackson niet op ideeën brengen uiteraard) want telkens weer klinken de songs zo kinderlijk eenvoudig dat The White Stripes wel eens het gezonde alternatief zouden kunnen zijn voor de K3's en Schnappi's van deze wereld. Luister bijvoorbeeld maar eens naar 'Doorbell' ('I'm thinking about my doorbell, when you gonna ring it'), dat Gert 'Ik moest kloppen want de bel doet het niet' Verhulst daar niet opgekomen is. Ook 'Little ghost' gaat er wellicht beter in dan fruitpap bij zijn neefjes.
'The nurse' is dan weer een ander en meer schizofreen geval: in de ene kamer bespeelt men lieflijk de marimba terwijl in de andere een versterker open gezet wordt om er enkele vette lappen gitaar door te jagen. Over vette lappen gespsroken: 'Blue orchid', u kent het nummer wellicht al, opent de nieuwe Stripes maar daarna wordt het nergens zo ruig als in het openingsnummer (of het moet in het rauwe bluesnummer 'Instinct blues' zijn) maar ook nergens minder goed! Zo zijn 'Forever for her (is over for me)' en 'The denial twist' gemaakt volgens het aloude Stripes-recept (en dus zonder meer uitstekend luistervoer) maar er is ook plaats voor vernieuwing: de (reeds eerder vermelde) intrede van de marimba (een gewone sterveling zou het simpelweg wel eens een xylofoon kunnen noemen, hoe komen ze er bij?) en de piano waardoor de hegemonie van gitaar-drums even doorbroken wordt. 'White moon' bijvoorbeeld zou een ballad geweest kunnen zijn, mocht Meg niet achter de drums gezeten hebben maar het duurt tot het slotnummer 'I'm lonely (but I ain't that lonely yet)' dat we onze aanstekers echt kunnen uithalen.
In 'Take take take' wordt er dan eindelijk echt aan de deur gebeld, dus zelf niet recht springen of je afvragen wie die nieuwe deurbel heeft geïnstalleerd, blijf rustig zitten en geniet nog van de laatste drie nummers van "Get behind me satan" en daarna mag u van mijn part gerust van voor af aan beginnen. Hier staat de laatste van de White Stripes al enkele dagen op repeat.
Eindconclusie: 9/10

Ryan Adams "Cold roses"

Een paar maand geleden kon u hier reeds lezen dat Ryan Adams een zeer productief jaar voor zich had. Deze maand verscheen zijn eerste van drie releases: het dubbelalbum met The Cardinals "Cold Roses".
"Cold Roses" blijkt een 'terugkeer' te zijn naar zijn countryrock-periode ten tijde van zijn vorige band Whiskeytown. Maar laat je daar zeker niet door afschrikken: er wordt weer zeer goed gemusiceerd en wat belangrijker is: Ryan Adams heeft met deze plaat toch weeral een aantal parels afgeleverd, benieuwd welke zwijnen ze zullen lusten.
Zwijnenvoer op deze plaat zijn de hartverscheurende opener 'Magnolia mountain', het zwoele 'Sweet illusions', het bijna gefluisterde 'Meadowlake street' dat in de finale als een onweer aanzwelt en zo het mooie weer maakt, het lekker rammelende 'Beautiful sorta', 'Now that you're gone' (Neil Young!), de single en vrolijke up-tempo 'Let it ride' en 'Life is beautiful'. En laten we eerlijk zijn: meer moet dat niet zijn.
Eindconclusie: 7.5/10

Links:
Lees de uitgebreide recensie bij Humo.

Of Montreal "The Sunlandic twins"

Of Montreal, het geesteskind van Kevin Barnes, debuteerde in 1997 met "Cherry Peel". Hun nieuwste cd "The Sunlandic Twins" verscheen vorige maand en zal vermoedelijk ook niet voor de grote doorbraak zorgen maar daar ligt Mr. Barnes vermoedelijk niet echt wakker van.
Of Montreal maakt eigenlijk 'poepsimpele' popliedjes die qua structuur en opbouw veel te danken hebben aan The Beach Boys om maar één naam te noemen. Het grote verschil met de songs van Brian Wilson is de uitvoering: Of Montreal kiest resoluut voor de elektronische klanken die zo uit zijn laptop lijken te komen. Toch slagen ze erin om warme en vrij toegankelijke liedjes te maken. Luister bijvoorbeeld eens naar de gratis te downloaden single 'So begins our alabee' en je hebt meteen een idee van hoe Of Montreal werkelijk klinkt.
Eindconclusie: 7/10

Links:
Beluister tracks van het album en bekijk de video voor 'So begins our Alabee'.
Download 'So begins our Alabee'.