Foo Fighters "In your honor"

In 1995, na het heengaan van grunge-icoon Kurt Cobain, richtte drummer Dave Grohl zijn eigen groep op die hij Foo Fighters doopte. Hun debuut-cd, die hier nog steeds in de cd-kast staat en zelfs af en toe onder de laser wordt gelegd, was verre van onaardig.
Nu zijn we tien jaar verder en kunnen we de Foo Fighters gerust een volwaardige groep noemen die volledig uit de schaduw van hun Nirvana-verleden is getreden. Om dit (het 10-jarig bestaan dus) te vieren kreeg Dave Grohl het lumineuze idee om een dubbelalbum uit te brengen met op de eerste cd de keiharde rockers en op de tweede de ingetogener nummers. En ondertussen ligt het resultaat van deze ingeving in de winkels en moet het album dezer dagen de concurrentie aangaan met de nieuwe Coldplay en The White Stripes.
Wat deze twee laatste betreft is iedereen het erover eens dat het pleit beslecht is in het voordeel van Jack en Meg van The Stripes (in verkoopcijfers zal dat uiteraard heel andere proporties aannemen) maar het gaat hier om de nieuwe Foo Fighters: "In your honor".

De eerste cd begint met het schuim op de mond: in 'In your honor' (de openingstrack dus) schreewt Dave Grohl zijn stembanden net niet stuk en schreef hij hiermee de perfecte soundtrack bij Munch's meesterwerk dat misschien nu wel ten huize Grohl hangt, wie zal het zeggen. En hoe meer songs de revue passeren, hoe duidelijker het wordt: dit is het meesterwerk dat Dave Grohl en de zijnen in zich hadden. De energie spat gewoon van elke song, de refreinen zijn supereenvoudig en heerlijk brulbaar ('No way back' lijkt zelfs een Bryan Adams-song maar dan veel, veeel beter).
De tweede cd kan die (positoeve) trend spijtig genoeg niet echt verder zetten. We horen te weinig echt sterke en originele songs waardoor het allemaal een beetje snel gaat vervelen.
We kunnen dus besluiten dat dit wellicht de beste Foo cd is tot nu toe en dat "In your honor" met een strengere songselectie een fantastische plaat was geweest.
Jack en Meg kunnen voorlopig op beider oren slapen, Dave en Chris mogen weer wat extra rekeningen openen: het leven is niet eerlijk!
Eindconclusie: 8/10