Coldplay "X&Y" (review)

De nieuwe Coldplay wordt niet overal even goed onthaald, zo blijkt uit de rapportcijfers die Metacritic voor ons berekende. Misschien waren de verwachtingen veel te hoog, misschien werd er een te grote hype gecreëerd, misschien zijn ze dan toch niet de beste groep ter wereld? Wie zal het zeggen? Ik wil het best eens proberen....

Voor "X&Y" hebben de mannen van Coldplay zeker en vast de tijd genomen, dat staat vast. Alleen hield ik mijn hart vast toen ik de eerste single hoorde uit het album. 'Speed of sound' leek mij te veel op een slimme kruising tussen hun classic 'Clocks' en de ballad 'Trouble', zonder het niveau van die songs te evenaren.
En dat gevoel blijft een beetje hangen bij het beluisteren van de volledige cd. Het klinkt allemaal zeer clever maar ik hoor te weinig songs die hun beste werk doet vergeten. OK, de openingstrack 'Square one' is een prachtige muzikale puzzel waarin alles mooi in elkaar valt en ook met hun eigen 'Imagine' getiteld 'What if', komen ze vrij goed weg. Het nummer 'Talk' dat drijft op een sample van Kraftwerk's 'Telephone love' lijkt en al helemaal niet meer lijkt op de uitgelekte versie van die song, mag zich fier een van de beste songs van het album noemen. Andere hoogtepunten zijn 'White shadows' waar de gitaren nog eens lekker mogen scheuren, 'Low' (die percussie!), de song die REM vergat te schrijven: 'Hardest part' en de aanstekerballad 'Swallowed in the sea'.
De andere songs zijn verre van slecht maar verbleken bij het reeds imposante oeuvre dat Chris Martin en de zijnen reeds bijeenschreven. Als u het mij vraagt hoeft u deze cd niet te kopen, zeker niet als u hun eerste twee al in de kast staan heeft. Maar u vraagt het mij niet, en u heeft massaal de verschrikkelijke nieuwe Moby gekocht om maar te zwijgen van fucking Axel F.

Eindconclusie: 8/10