The White Stripes "Get behind me satan" (review)

The White Stripes hebben welgeteld 10 dagen nodig gehad om "Get behind me satan" in te blikken, en nu kunnen we zelf controleren of ze erin geslaagd zijn een waardige opvolger te maken voor hun nu reeds klassieke "Elephant".
Ik verdenk er Jack White eigenlijk van dat hij zijn liedjes uitprobeert op zijn jonge neefjes of nichtjes (we willen Michael Jackson niet op ideeën brengen uiteraard) want telkens weer klinken de songs zo kinderlijk eenvoudig dat The White Stripes wel eens het gezonde alternatief zouden kunnen zijn voor de K3's en Schnappi's van deze wereld. Luister bijvoorbeeld maar eens naar 'Doorbell' ('I'm thinking about my doorbell, when you gonna ring it'), dat Gert 'Ik moest kloppen want de bel doet het niet' Verhulst daar niet opgekomen is. Ook 'Little ghost' gaat er wellicht beter in dan fruitpap bij zijn neefjes.
'The nurse' is dan weer een ander en meer schizofreen geval: in de ene kamer bespeelt men lieflijk de marimba terwijl in de andere een versterker open gezet wordt om er enkele vette lappen gitaar door te jagen. Over vette lappen gespsroken: 'Blue orchid', u kent het nummer wellicht al, opent de nieuwe Stripes maar daarna wordt het nergens zo ruig als in het openingsnummer (of het moet in het rauwe bluesnummer 'Instinct blues' zijn) maar ook nergens minder goed! Zo zijn 'Forever for her (is over for me)' en 'The denial twist' gemaakt volgens het aloude Stripes-recept (en dus zonder meer uitstekend luistervoer) maar er is ook plaats voor vernieuwing: de (reeds eerder vermelde) intrede van de marimba (een gewone sterveling zou het simpelweg wel eens een xylofoon kunnen noemen, hoe komen ze er bij?) en de piano waardoor de hegemonie van gitaar-drums even doorbroken wordt. 'White moon' bijvoorbeeld zou een ballad geweest kunnen zijn, mocht Meg niet achter de drums gezeten hebben maar het duurt tot het slotnummer 'I'm lonely (but I ain't that lonely yet)' dat we onze aanstekers echt kunnen uithalen.
In 'Take take take' wordt er dan eindelijk echt aan de deur gebeld, dus zelf niet recht springen of je afvragen wie die nieuwe deurbel heeft geïnstalleerd, blijf rustig zitten en geniet nog van de laatste drie nummers van "Get behind me satan" en daarna mag u van mijn part gerust van voor af aan beginnen. Hier staat de laatste van de White Stripes al enkele dagen op repeat.
Eindconclusie: 9/10