The Long Blondes - Someone to drive you home

The Long Blondes zijn niet echt wat hun naam ons voorspiegelt, ik heb het voor u eens opgezocht: geen enkel bandlid komt voor deze omschrijving in aanmerking. Maar laat ons eerlijk zijn: daar liggen we toch niet van wakker? Het is de muziek die telt en die is in dit geval meer dan OK te noemen.
Dit vijftal uit Sheffield staat op dit moment hoog aangeschreven in hun thuisland, iets wat menig Brits rockgroepje al vaker heeft mogen horen, maar deze keer kunnen we de critici van over het kanaal best volgen in hun enthiousiasme. The Long Blondes staan garant voor glamoureuze punkrock die vooral tot uiting komt in hun frontvrouw Kate Jackson, een dame die het nu al schopte tot stijlicoon en door de NME wordt aanzien als een van de meest coole rockchicks van dit moment.


Hun debuut "Someone to drive you home" laat ook horen dat hun invloeden niet beperkt blijven tot de punk en new-wave van de jaren 70-80, evenzeer hoor je invloeden uit de sixties. En een vergelijkingspunt die zich dan ook snel opdringt is Miss Debbie Harry van Blondie. En dat is toch verre van een belediging?
Vanaf het eerste nummer is het duidelijk waar het bij deze band om te doen is: leuke, memorabele, meezingbare, vitale songs. 'Lust in the movies' is meteen een schot in de roos en daarna niet zomaar uit je geheugen te wissen (zelfs met een ctr-alt-delete lukt het niet!). De huidige single 'Once and never again' is met zijn puberale achtergrond gewoon een lekker ding en op die leeftijd moet dat soms niet meer zijn.
'Heaven help the new girl' is het enige nummer waarin het tempo wat lager ligt, maar daarna is het weer huppelen zoals voorheen met bijvoorbeeld de vrolijke single 'Seperated by motorways'.
Het debuut van The Long Blondes mag alvast geslaagd genoemd worden. Wat de songs aan variatie ontbreken, wordt ruimschoots goedgemaakt met het spelplezier dat deze band gratis meelevert op deze plaat. En nu Garbage (tijdelijk?) de strijdbijl begraven hebben, hebben we er een nieuwe female-fronted rockband bij die hun plaats zonder moeite kan innemen.

MySpace

Downloads:
The Hype Machine

Dr. Dog - Takers and Leavers EP

Met deze EP wil Dr. Dog (Philadelphia, VS) ons warm maken voor hun nieuwe full album dat volgend jaar verschijnt en door hun warme sound weten ze onze aandacht toch even vast te houden. Dr. Dog neemt je mee in hun eigen ontworpen teletijdmachine naar de jaren 60-70 (vergeet dus die 80's revival!) en serveert vervolgens songs die zo uit de pen van bijvoorbeeld een jonge David Bowie zouden kunnen gevoeid zijn.

Luister bijvoorbeeld maar naar de eerste track: 'Ain't it strange', een song gezongen met het timbre van Mr. Bowie die de steun van de Beach Boys (ook met de teletijdmachine overgebracht) kreeg, Dr. Dog zal dus zeker niet als een van de grote vernieuwers in de muziekgeschiedenis bestempeld worden. En toch blijf je gefascineerd luisteren naar bijvoorbeeld 'Goner', een song waarin ze John Lennon naar de kroon proberen steken en, geloof het of niet, het resultaat mag er best zijn!
'Die, die die' en 'California' zijn twee gospelsongs, met respectievelijk blues- en Mama's en Papa's-invloeden. En zo gaat het verder op dit EP'tje: songs uit lang vervlogen tijden die bij deze dokter een facelift kregen waardoor ze terug fris gaan klinken.

Op 'Takers and Leavers' wanen we ons in andere tijden en storen we ons daar niet aan, toch vrees ik dat een volledig album met zulke songs wat sneller zal gaan vervelen. Elk nummer mag dan leuk genoeg zijn om gehoord te worden, leuk gaat na een tijdje ook vervelen.
Deze EP heeft dan ook niet meteen een lange houdbaarheidsdatum en moet zijn meerdere (uiteraard) erkennen in zijn inspiratiebronnen. Maat laten we met Dr. Dog afrekenen als ze hun full album presenteren, voorlopig krijgen ze het voordeel van de twijfel.

MySpace

Downloads:
Ain't it strange (uit 'Takers and Leavers')
Pretender
Say Something

Isis + Aereogramme - In the Fishtank 14

Het label Konkurrent is met deze cd toe aan zijn 14de editie van de Fishtank-serie. Een reeks waarin ze telkens een band (of meerdere) twee dagen studiotijd geven. In het verleden konden we zo al luisteren naar nieuw werk van o.a. Tortoise samen met The Ex, Low en Dirty Three, Willard Grant Conspiracy en Telefunk en zelfs de grote Sonic Youth met ICP en (weeral) The Ex. Deze keer viel deze eer te beurt aan Isis en Aereogramme en ook deze keer is het resultaat meer dan de som.

Op deze Fishtank staan niet meer dan drie songs. De openingssong kan het best omshreven worden als 'sfeervol', een geluid dat je misschien niet direct verwacht van post-rock-metalheads als Isis. 'Low tide', want zo heet het numer in kwestie, neemt je ruim negen minuten op sleeptouw: van rustig kabbelend naar heerlijk uitwaaiend, de sound van Ijsland ligt hier op de loer.
'Delial' komt nog het dichtst bij het bekende geluid van Isis: een vette Tool-gitaarsound en spacy zang. Maar op het meer dan tien minuten durende slotnummer 'Stolen' krijgen we wederom een veel rustiger sound te horen: weeral ligt de vergelijking met Sigur Ros voor de hand, zonder echter als een doorslagje van deze band te klinken.

'In The Fishtank 14' is wederom een zeer leuk Ep'tje geworden dat ons enerzijds benieuwd maakt naar welke nieuwe samenwerking we nu moeten uitkijken en anderzijds deze bands eens op een ietwat andere manier te horen krijgen. Deze serie van Konkurrent bewijst hiermee dat ze echt bestaansrecht heeft: nog van dat!

The Blow - Paper Television

Straks komt de Sint weer langs en worden er weer her en der Sinterklaasliedjes gezongen, door lieve kleine kinderstemmetjes maar evenzeer door dronken jongelui en dergelijke. Ik heb het nooit voor deze vorm van (samen)zang gehad, ik luister liever naar kinderlijk eenvoudige popliedjes die je niet alleen een gevoel van eeuwige jeugd geven maar je evenzeer stante pede vrolijk maken, ook al is het buiten niet echt een weertje om vrolijk van te worden.
The Blow uit Portland (VS) maakt zulke naïeve songs en hun eerste volwaardige album staat vol van elektronische popriedeltjes die geen vlieg kwaad doen.

The Blow is eigenlijk het duo Jona Bechtolt and Khaela Maricich die al sinds 2004 aan dit project werken. In dat jaar brachten ze ook een eerste EP uit: "Poor Aim, Love Songs". Typisch aan het geluid van The Blow is enerzijds zangeres Khaela en anderzijds de elektronica-pop die zowel herinneringen oproept aan Architecture in Helsinki als aan The Postal Service.
Hun songs mogen dan licht verteerbaar zijn, wat voornamlijk te danken is aan de muzikale inkleuring van Jona Bechtolt, toch kan je niet ontkennen dat het hier niet om wegwerpmuziek gaat, daarvoor zitten de songs iets te leuk in elkaar.
Wie luister naar openingstrack 'Pile of Gold' hoort meteen waar het bij The Blow om gaat: echte songs met een elektronisch jasje aan. 'Parentheses' is nog zo'n sprankelend brokje pop. 'The Big U' zou rechtstreeks uit een computerspel uit de jaren 80 kunnen komen en is door zijn 'spoken word'-behandeling misschien wat minder toegankelijk te noemen, het is rap uit een ander universum. 'The Long List of Girls' heeft dan weer een R 'n' B-feel en kan daarmee direct op een Destiny's Child plaat terecht. The Blow kan zelfs een aardig woordje Frans zingen, luister maar naar 'Bonjour Jeune Fille', een van de hoogtepunten uit de plaat en een song die je spontaan doet denken aan de Belgische formatie Vive la Fête en ook een beetje aan het pop-idooltje Lio uit de jaren 80. En wie echt vrolijk wil worden, luistert best eens naar 'Fists Up': lekker!

The Blow's 'Paper Television' is een overtuigende plaat geworden in het electronica-pop-genre. Ze hebben er echter ook voor gezorgd genoeg variatie in hun sound te stoppen zonder aan toegankelijkheid in te boeten. Vrolijk, naïeve liedjes uit een roze wereld waarin je even je zorgen kunt vergeten door mee te gaan in hun enthiousiasme. Kortom een leuk plaatje!

MySpace

Downloads:
Pile of Gold (mp3)