Isobel Campbell & Mark Lanegan "Ballad of broken dreams"

Pas begin februari wordt er een nieuw album van Belle & Sebastian verwacht, maar deze week ligt "Ballad of Broken Dreams" van hun voormalige zangeres Isobel Campbell in de winkels.
Het is wel geen echte soloplaat geworden, maar wel een duo-project met ex-Screaming Trees en ex-Queens of the Stone Age Mark Lanegan.

"Ballad of broken dreams" is een akoestisch album geworden waar de sterkte vooral ligt in de combinatie van de feeëriek stem van Isobel en de diepe stem van Mark Lanegan, meer zelfs: als Isobels stem de song alleen moet dragen, zoals bijvoorbeeld in 'Black Mountain', blijkt dit zelfs in haar nadeel uit te vallen.

Hoogtepunten genoeg nochtans op deze cd: 'Deus ibi est' is opgebouwd rond een parlando van Mark Lanegan dat heerlijk contrasteert met het zachte en lieflijk gezongen refrein van Isobel Campbell, 'The False Husband' roept herinneringen op aan Nick Cave die Kylie Minogue nog eens onder handen neemt en het titelnummer zou gewoon op een Cave-album kunnen gestaan hebben. In de single 'Ramblin man' kruipt Mark Lanegan in de huid van Tom Waits, denk aan 'Bone Machine', en komt er wonderwel nog goed mee weg ook. 'Honey child what can I do?' heeft dan weer leentjebuur gespeeld met 'Jimmy' van Boudewijn De Groot ( althans voor wat betreft de gitaarpartij) maar is voor de rest origineel genoeg om niet van plagiaat beschuldigd te worden.

"Ballad of broken seas" is met andere woorden een aanrader geworden die gemakkelijk naast de laatste solo-plaat van Mark Lanegan kan staan. U kan de video van de single en het openingsnummer 'Deus ibi est' respectievelijk bekijken en gratis downloaden via de site van Isobel Campbell, u moest al gestopt zijn met lezen!

Arctic Monkeys "Whatever people say I am, That's what I am"

Arctic Monkeys tekenden pas in juni 2005 hun eerste platencontract (bij Domino Records), maar waren toen al de hype van 2005 (naast Clap Your Hands Say Yeah uiteraard!). Hun demo's hadden toen al hun weg gevonden naar duizenden muziekliefhebbers en op menig muziekblog werd met lof gesproken over deze nieuwe band.
Het mocht dan ok niet verbazen dat hun debuutsingle, 'I bet you look good on the dancefloor', zomaar op 1 binnenkwam in de Engelse charts.

En dan is er nu (eindelijk) hun officieel debuut: "Whatever people say I am, That's what I'm not". Volgens hun platenfirma zal dit de soundtrack van 2006 worden. Wellicht wat vroeg om dat te beweren maar zeer ver zullen ze er niet naast zitten.

De cd staat namelijk vol britse rock waar Pete Doherty wellicht een ontwenningskuur zou voor over hebben, Oasis zal een nieuw vat beledigingen mogen aanboren om deze nieuwste rivalen te bestoken en Franz Ferdinand heeft er een waardige bloedbroeder (en labelgenoot) bij.
Hun debuutsingle is trouwens niet het enige nummer dat ook op de dansvloer kan inspireren tot vreemde (dans)bewegingen bij voornamelijk dronken lui; luister bijvoorbeeld eens naar 'Dancing shoes' of het huppelende 'You probably couldn't see the lights' en je wou dat je weer 16 was.

We kunnen dus eindelijk beweren dat de eerste belangrijke release van 2006 binnen is. En als u van plan bent om binnenkort nog eens wat cd'tjes in te slaan, kan u met een gerust hart deze aan uw collectie toevoegen.

Gorki "Homo Erectus"

Toen ik schreef dat de eerste belangrijke release aflomstig was van The Strokes, was dat eigelijk een grote leugen. Toch voor wat ons Belgenland betreft. Want welke groep kan belangrijker zijn dan de huidige nummer 1 in de Tijdloze van Studio Brussel en 100 op 1 van Radio 1 (en ondertussen ook al hoog in de Donna Top 2005, nl. op 3)?
Ik hoef wellicht zelfs niet op deze vraag te antwoorden.


De nieuwe cd van Gorki is getiteld "Homo Erectus" en u kent ondertussen wellicht 'Joerie' al maar of hij een even goede vriend zal worden als ons 'Mia' valt echter te betwijfelen. We moeten durven toegeven dat Luc De Vos na zijn debuutplaat nooit meer datzelfde niveau heeft gehaald. (Andere meningen graag in de comments.) Is het nostalgie van mijn part of ben ik niet meegeëvolueerd sinds Gorky zijn laatste letter veranderde? Maar als ik een cd van Gorki uit de kast haal, is het toch steevast hun fantastische 'Gorky' met daarop de klassiekers 'Lieve kleine piranha', 'Soms vraagt een mens zich af', 'Mia', 'Wacht niet te lang' en eigenlijk ook al die andere.

Gelukkig staan er op de nieuwe Gorki enkele songs die tot de beste songs behoren die Luc De Vos geschreven heeft: zo wordt er in 'Wees eens stil jongens' allesbehalve gezwegen want een stevig rocknummer met degelijk refrein, daar tegenover staan de rustiger 'Winternacht' en 'Mijn oude hart' die het album in alle schoonheid mogen afsluiten.

"Homo Erectus" mag dan al geen mijlpaal zijn in de Belgische rock, er staan wel enkele songs op die de (steeds langer wordende) lijst van Gorki-classics kunnen aanvullen. Dus u zult hier zeker geen miskoop aan doen.

The Strokes - First impressions of earth

De eerste belangrijke release van het jaar komt van The Strokes uit New York, die met "First impressions of earth" hun derde album afleveren.
In 2001 verrasten ze de wereld met hun debuut "This is it" die daarna in de VS alleen al meer dan een miljoen keer over de toonbank ging. De opvolger "Room on fire" moest het doen met minder dan de helft van deze oplage.

Ik herinner me trouwens nog dat een of andere website een poll op zijn site had staan waarin The Strokes het moesten opnemen tegen The White Stripes als belangrijkste (nieuwe) band van dat jaar en dat mijn voorkeur toen uitging naar The Strokes. Ondertussen weet ik echter beter en heb ik een duidelijke voorkeur gekregen voor The Stripes en ik vrees dat dit album daar weinig aan zal kunnen veranderen.

Nochtans is de openingstrack 'You only live once' een van de betere nummers uit hun oeuvre en heeft de single 'Juicebox' een verslavende basriff, en tóch weet het album mij allesbehalve te overtuigen. Zo wordt 'Razorblade' ontsierd door een melig refrein dat rechtstreeks gepikt is van Barry Manilow's 'Mandy' of lijkt de zang van Julian Casablancas wel zeer sterk op een dronken (bestond er een andere) Shane McGowan in het bijna-Pogues nummer 'Evening sun'.

In HUMO zijn ze wat meer te spreken over deze cd maar als je de kritieken op MetaCritic er op naleest merk je duidelijk dat de meningen verdeeld zijn en dat dit dus geen plaat zal zijn voor de eindejaarslijstjes.