Damien Rice - 9

Bij het horen van de naam Damien moest ik altijd denken aan het duivelskind dat de hoofdrol vertolkte in de film "The Omen", origineel een film uit 1976 die dit jaar omwille van de onheilspellende datum (6-6-6) een overbodige remake mocht beleven. Pas in 2002 kreeg deze naam een een andere inkleuring en dat had ik allemaal te danken aan een op dat moment volledig onbekende Damien Rice die zijn debuutplaat 'O' (en neen dat is geen verwijzing naar 'The Omen') aan de wereld voorstelde. Damien Rice was en is nog altijd een Ierse singer-songwriter die je in de verste verte niet met satan in verband zult brengen en zijn debuutplaat leverde hem alvast in zijn geboorteland de nodige roem en faam en veel centjes op. In onze contreien werd hij pas opgemerkt toen het nummer 'The Blower's daughters' werd gebruikt in de film 'Closer'. Damien spendeerde de volgende jaren aan het schrijven van de opvolger van zijn succesvol debuut en sinds begin november kunnen we het resultaat beluisteren.

'9', want zo heet de plaat, werd voorafgegaan door de prachtige single '9 crimes'. Een song die het vooral moet hebben van de stemmige samenzang met bandlid Lisa Hannigan. Het is een song die je eerst voorzichtig om aandacht smeekt om je daarna bij je nekvel te grijpen -kippenvel!- om je vervolgens nooit meer los te laten. Het lijkt de definitie van een classic en neem het van mij aan: dit is een classic! Deze song is dan ook verantwoordelijk voor de grootse verwachtingen die ik had bij deze nieuwe plaat.

De single mag de plaat openen en daarna lijkt het alsof we het best al hebben gehad. 'The Animals Were Gone' had namelijk een song van Leonard Cohen kunnen zijn, met het grote verschil dat Damiens stem zelfs in de verste verte niet op die van Cohen lijkt en dat fans van de bard Rice's zieleroerselen eerder als puberale poëzie zullen omschrijven. De song wordt verder ook nog opgesmukt met de nodige streepjes strijkers wat velen net een beetje té zullen vinden. Maar mij zul je niet horen klagen over dit nummer, het is op en top Damien Rice en een essentieel puzzelstukje op deze plaat.
'Elephant' mag dan zeer onopvallend beginnen, bijna fluisterend met gitaar alleen, op het einde krijgt deze song de broodnodige injectie om uit de vergetelheid te treden. En alhoewel we het trucje met de zacht-luid-opbouw al vaak hebben gehoord, kunnen we niet anders dan bekennen dat een cliché ook soms nog kan bekoren.
Eén van de hoogtepunten, naast de single '9 crimes uiteraard, is 'Rootless tree'. Het is een nummer dat meteen opvalt door zijn memorabele 'fuck you'-refrein. Verwacht hier echter geen Rage Against The Machine toestanden, daarvoor klinkt Damien wat te timide en braaf, het zorgt wel voor de nodige afwisseling.

Een ander hoogtepunt moet het ook hebben van de wat hardere aanpak: in 'Me My Yoke and I' bewijst Damien dat je vaak maar twee lettergrepen nodig hebt om een pakkende strofe te bedenken. De snijdende en opzwepende muziek doet de rest en laat dit nummer boven zichzelf uitstijgen. Dit is een nummer waarop je zelfs kan headbangen, en geef toe, dat had niemand verwacht van deze singer-songwriter. Play it loud!
'Coconut skins' zal dan weer folkliefhebbers bekoren, ze krijgen er op de koop toe nog een lekker 'lalala'-refreintje bovenop. Het is een klein stukje vrolijkheid dat verstopt zit tussen alle andere songs.
De laatste songs op '9' zijn typische Rice-nummers: zacht en een beetje zoet. In het slotnummer 'Sleep don't weep' mag Lisa Hannigan zich nog eens van haar beste kant laten horen waarmee de cirkel rond is en wij vredig kunnen gaan slapen met de gedachte dat Damien geen duivel is maar wel een getalenteerde singer-songwriter waar we het laatste nog niet van hebben gehoord.

Deze '9' van Damien Rice is een waardige opvolger geworden van zijn alom geprezen debuut. Geen echt grote verrassingen op deze plaat wel een paar steviger nummers dan we gewoon zijn. Damien Rice heeft de tijd genomen om zijn moeilijke tweede plaat te maken en is daar met verve in geslaagd. Op '9' staan alvast enkele songs die we zonder blozen klassiekers zouden durven noemen, de single '9 crimes' op kop. En voor alle mensen die James - who the fuck? - Blunt zo goed vonden, hebben we maar één boodschap: koop '9', het is een waardig alternatief, één waarvan je na een paar maanden geen spijt zult hebben dat je je zuurverdiende centjes eraan hebt uitgegeven en één waar je je niet voor moet schamen.