Radio-C

augustus 15, 2006

The Veils - Nux Vomica


Twee jaar geleden konden we voor het eerst kennis maken met The Veils, een groep uit Londen
maar met roots in Nieuw-Zeeland. Het meest opvallende aan deze groep was de unieke stem van zanger Finn Andrews, wiens vader trouwens muzikant was bij de groep XTC en oprichter van Shriekback. Van hun debuutplaat "The Runaway Found" herinneren we vooral de prachtige song 'Lavinia', maar ook de rest was stuk voor stuk de moeite en bijgevolg kroop deze plaat in vele eindejaarslijstjes binnen, waaronder het mijne.
Op 21 augustus ligt de langverwachte opvolger eindelijk in de rekken: "Nux Vomica", wat een homeopathisch geneesmiddel is dat moet helpen tegen overspannenheid (door stress) en misselijkheid. Leuk is vooral dat wij hie rin de Benelux de première krijgen van deze cd, de rest van de wereld moet wachten tot begin september.

Eén feit staat vast bij beluistering van deze nieuwe: nergens op deze plaat staat er een song die in het verlengde ligt van 'Lavinia', en alhoewel dat misschien spijtig lijkt, blijkt dit juist de sterkte van "Nux Vomica" te zijn. Want in plaats van een herhalingsoefening te doen, krijgen we tien songs voorgeschoteld die een mooi geheel vormen en toch genoeg variatie hebben om niet te gaan vervelen.
De openingssong 'Not Yet' begint nog aarzelend met een akoestische gitaar maar groeit daarna uit tot een heuse folkrock-song die bij mij herinneringen oproept aan The Waterboys ten tijde van het fraaie "This is the Sea", van een sterke binnenkomer gesproken!
De eerste single, 'Advice for the young mothers to be', is een song die het gewoon verdient om om ontzettend veel airplay te krijgen op elke zichzelf respecterende radio, want zo 'poppy' hebben we The Veils nog nooit gehoord. Maar wees gerust: er worden nergens toegevingen gedaan aan de commercie.
Het hoogtepunt heet deze keer 'Jesus for the Jugular', een vierkante blues-rocksong die je nog het best kan vergelijken met 'Jerdacuttup Man' van die andere grote groep van Down Under, The Triffids en op het einde van die song krijgen we er zowaar de waanzin van Nick Cave helemaal gratis bovenop. Subliem! Ook de pianoballad 'Under the folding Branches' zou gerust uit de pen van Mr. Cave kunnen gekropen zijn.
Het meest verrassende nummer heet -What's in a name? - 'Birthday Gift' en begint als een echte smartlap. De muzikale inkleuring van deze song lijkt zo uit een doosje te komen dat je even vreest dat een of andere Frans Bauer zijn klep zal open trekken, maar gelukkig behoedt de pas 22-jarige Andrews ons van deze catastrofe en weet hij de song dan toch nog op niveau te tillen.

Met "Nux Vomica" leveren The Veils (alweer) een sterke plaat af die in het verlengde ligt van hun debuut maar er gelukkig genoeg van afwijkt om boeiend te blijven. Deze keer geen klassieker, genre 'Lavinia' wel tien andere sterke songs die nog maar eens bewijzen dat de nog jonge Finn Andrews een uniek songschrijver is. En met 'Jesus for the Jugular' hebben ze er wat mij betreft een nieuwe 'classic' bij. Slechts één advies voor de young mothers to be (maar ook alle andere muziekliefhebbers): kopen dit schijfje!

MySpace

augustus 09, 2006

The Delgados - The Complete BBC Peel Sessions


Op 3 augustus 2005 maakten The Delgados bekend dat ze in alle vriendschap uit elkaar gingen. De groep uit Glasgow gaf als voornaamste reden het vertrek van hun bassist. Hij wilde geen nieuwe plaat meer maken en omdat The Delgados niet verder wilden zonder een van de originele bandleden werd er dus beslist om er het bijltje bij neer te leggen. Het vreemde aan deze groep was dat ze eigenlijk meer succes hadden met hun zelf opgerichte platenfirma dan met hun eigen muziek. Mogwai, Arab Strap en Malcolm Middleton zijn enkele van de bekende namen die onderdak kregen bij Chemical Underground.

Vijf 'critically acclaimed albums' laten ze ons na, en wie deze platen gehoord heeft zal misschien niet begrijpen waarom zo weinig (commercieel) succes hun deel was. Voor wie de groep nog niet gehoord heeft, is er nu een herkansing: u kan zich de dubbelaar "The Complete BBC Peel Sessions" aanschaffen met daarop 29 songs die ze opnamen gedurende hun ruim 10-jaar durende carrière. Een soort 'best of' voor de leken en voor de fans een mooi afscheid als het ware.

De sessies staan chronologisch gerangschikt waardoor je een goed beeld krijgt van de evolutie die ze doormaakten. Zo klinken de eerste songs nog vrij ruw en vooral elektrisch en verdienen daarom eerder het label indie-rock. Referenties? Ik denk zo vrij spontaan aan enerzijds Bettie Serveert en anderzijds aan Pavement. Wat later in hun muzikale ontwikkeling sluipen er meer pop-invloeden in hun muziek en worden ze op die manier wat meer verwant met hun stadsgenoten Belle & Sebastian.

De meeste songs stonden al op een van hun albums of EP's maar deze sessies bevatten ook enkele aardige covers. Zo passeren 'California Uber alles ' (Dead Kennedys) 'Mr Blue Sky' (ELO) en 'Matthew and Son' (Cat Stevens) de revue. Een minder bekende cover blijkt de keuze van mr. John Peel zelf te zijn: 'Last Rose of Summer' een nummer van de vocale groep The Symbols uit Jamaica. Al moet er wel bij vermeld worden dat deze covers leuk zijn maar eigenlijk de mindere songs op deze plaat zijn.
In het cd-boekje lees je trouwens nog enkele leuke anekdotes over deze sessies, zo is de eerste sessie die ze ooit opnamen niet een echte Peel-sessie maar wel een opname voor het Schotse programma Beat Patrol maar werden de songs later wel gedraaid in een van John Peel's uitzendingen.

The Complete BBC Peel Sessions is een mooie aanvulling geworden op het oeuvre van de misschien te vroeg gestopte Delgados. Hoe dan ook, deze dubble-cd is een echte aanrader geworden voor elke muziekliefhebber die indie-pop/rock in zijn hart draagt, en doen we dat niet allemaal?

augustus 04, 2006

Comets on Fire - Avatar


The Comets on Fire heben duidelijk hun naam niet gestolen: hun psychedelische muziek lijkt verdacht veel op een ruimtereis die je alle hoekjes en (zwarte) gaten van het melkwegstelsel wil laten zien. Gidsen van dienst zijn zoals gewoonlijk Ethan Miller en Ben Flashman, beide geboren en getogen in Santa Cruz, California. Ze worden op hun vierde langspeler "Avatar" bijgestaan door Noel Harmonson, Utrillo Belcher en Ben Chasny. Die laatste zal menig Motel Magnolia-bezoeker wellicht beter kennen als Six Organs of Admittance.

Hun vorige cd "Blue Cathedral" wordt algemeen beschouwd als een van de psychedelische hoogtepunten van deze nog prille eeuw en met deze nieuwe plaat mogen dan wel geen echt nieuwe zonnestelsels ontdekt worden, we krijgen wel waar voor ons geld.
Dat de plaat slechts 7 songs lang is, mag niet zo verwonderlijk zijn als je weet dat, op één song na, alle nummers minimum 6 minuten van je aandacht zullen opeisen. Maar ze zijn allemaal die aandacht waard.

Het openingsnummer weet herinneringen op te roepen aan Jimi Hendrix, maar ook voor een ballad draaien ze bij Comets on Fire hun hand niet om: luister naar het mooie 'Lucifer's memory' waarin je spontaan zult denken aan Pink Floyd. Maar tijdens deze 7-minuten durende trip zal deze gedachte zachtjes vervagen en plaats maken voor bewondering voor wat ze allemaal laten gebeuren binnen deze song.
Zo is elke song op "Avatar" een trip op zich, een reis waarvan je de bestemming niet kent en ook niet wilt kennen, je wilt verrast worden door het pad dat onze gidsen voor ons hebben uitgestippeld. Het ene moment voelt het alsof je in het ijle aan het rondzweven bent, kort daarop voel je de verschroeiende hitte van de zon op je huid branden.

Dat de Comets on Fire hun plaats verdienen binnen de huidige lichting psychedelische groepen mag hiermee wel duidelijk zijn. En de ereplaats die ze met hun vorig album opeisten, zullen ze als we afgaan op hun nieuw werkstuk, nog lang niet moeten opgeven.

Downloads:
Dogwood rust (uit Avatar)
The Antlers of the Midnight Sun (uit Blue Cathedral)
MySpace