Vorig jaar had men de mond vol van de invloed die het internet heeft op de lancering van bepaalde artiesten. Dankzij het wereldwijde web konden we namelijk kennis maken met nieuwe acts als Arctic Monkeys en Lilly Allen, die hun faam aan allerlei
blogs,
My Space en andere
YouTubes te danken hadden. Maar het beste voorbeeld van deze nieuwe marketingstrategie werd hierbij vaak over het hoofd gezien, nl.
Clap Your Hands Say Yeah! Zij zijn het echte bewijs dat de 'mond-tot-mond'-reclame nog steeds de beste manier is om een 'product' te promoten. Hun gelijknamig debuut dat bij ons vorig jaar verscheen, maar in hun thuisland al in 2004, kon op heel wat goedkeuring rekenen en werd zelfs een bescheiden commercieel succes in onze lage landen, wat ondanks de beperkte airplay toch zeer noemenswaardig is. Hun concert in de AB van vorig jaar was dan ook een tijd op voorhand uitverkocht. Benieuwd wat dat dit jaar zal zijn als ze samen met Cold War Kids - een van de bands die het gaan maken in 2007? - onze concertzalen onveilig komen maken.
Wat zal 2007 ons nog meer brengen? Het lijkt erop dat dit het jaar waarin recent gehypte groepen zullen moeten bewijzen dat ze meer dan een ééndagsvlieg zijn. Reikhalzend kijken we dan ook uit naar vers voer van Bloc Party, Arcade Fire, Kaiser Chiefs en dus zeker ook naar de nieuwe Clap Your Hands Say Yeah! Zullen ze erin slagen om het hoofd te bieden aan het 'moeilijke-tweede-plaat"-syndroom of gaan ze deze keer volledig op hun bek?
Het was dan ook met een zekere vrees en vrij grote verwachtingen dat ik "Some Loud Thunder" in mijn cd-speler laadde. En wie met deze ingesteldheid begint aan "Some Loud Thunder" zal aanvankelijk toch wat teleurgesteld achterblijven, maar de doorzetter wint, zo zal later blijken!
Het openingsnummer maakt alvast duidelijk dat deze plaat anders wil zijn dan hun debuut. De sound waarin het eerste nummer gedrenkt wordt, kan je nog het best omschrijven als het geluid dat uit een oude platenspeler komt waarvan de naald zijn beste tijd al heeft gehad en waarvan de volumeknop wat ontregeld blijkt. Alec Ounsworth beweert dat deze song alleen zó voor hem werkte, persoonlijk vind ik het spijtig dat de aandacht daardoor wat afegeleid wordt van de toch degelijke compositie. Ik ben vooral benieuwd hoeveel fans hun exemplaar (al dan niet woedend?) naar de winkel zullen terugbrengen of hoeveel - al dan niet illegale - downloaders op zoek zullen gaan naar een betere versie van deze song of - godbetert, humor zit soms in een klein hoekje verscholen - de plaat dan toch op een zilveren schijfje aanschaffen om tot de conclusie te komen dat hun vers aangekocht kleinood met hetzelfde euvel opgezadeld zit.
Clap Your Hands Say "You're on Candid Camera"! Een andere opmerkelijke song is de eerste single 'Satan Said Dance', die behoort tot de weinige nummers die bij een eerste beluistering wel al direct blijven hangen. De bliepjes en andere vreemde geluidjes katapulteren je dan wel regelrecht terug naar de prehistorie der computerspelletjes, de song heeft echter ook een
drive waaraan weinigen zullen kunnen weerstaan. Als er één nummer is waarmee CYHSY commercieel succes zou kunnen hebben, is het toch met deze 'Satan Said Dance'. Ik ben vooral benieuwd welke danspasjes u uit uw kast zult halen om hierop loos te gaan op de dansvloer!
Dat niet alle nummers op "Some Loud Thunder" op instant-goedkeuring kunnen rekening, had u wellicht al door maar dat blijkt vele luisterbeurten later plots helemaal niet erg. Op het wat drammerige en stuurloze 'Emily Jean Stock' na, durven we toch beweren dat er geen enkel echt zwak nummer op deze moeilijke tweede staat. Waarmee 'moeilijke tweede' plotseling meer opgaat voor de luisteraar dan voor de artiest in kwestie.
Zo heeft 'Mama, Won't You Keep Them Castles in the Air and Burning?' gelukkig meer in zich dan zijn lange titel. Na een onheilspellend intro komt de song langzaam op dreef om in het refrein helemaal pretentieloos amusement aan te bieden. 'Goodbye to Motehr and The Cove' mag dan wel tikken als een tijdbom, ontploffen doet de song niet, en net die onderhuidse spanning maakt van deze song een echte verademing.
'Underwater (You and Me)', een nummer dat al een tijdje op hun site gratis te downloaden viel, is één van de weinige songs die even goed op hun debuut had gekund maar toch niet tot de echte hoogtepunten mag gerekend worden. De echte hoogtepunten heten 'Love Song No. 7': een luchtig piano'tje met dreigend refrein, en bij elke beluistering krast deze song nog dieper in je muzikale ziel. (Ook gratis af te halen op hun site BTW) Ook 'Yankee Go Home' behoort ondertussen tot mijn persoonlijke favorieten. Alec klinkt hier zelfs alsof hij bezeten is van Frank Black en mede door het wulpse gitaartje is de sound van The Pixies niet ver weg.
Met 'Some Loud Thunder' maakt Clap Your Hands Say Yeah vooral logisch vervolg op hun succesvol debuut. Deze tweede bewijst dat ze lak hebben aan platgetreden paadjes en liever zelf hun koers willen bepalen. Wellicht zal deze plaat hen niet veel extra fans opleveren en sommige fans zullen zelfs licht ontgoocheld zijn, toch zal iedereen moeten erkennen dat "Some Loud Thunder" een gedurfde tweede plaat is van een groep waarvan de verwachtingen misschien wel wat te hoog waren. "Some Loud Thunder" is duidelijk nog niet het meesterwerk dat ze zonder twijfel in zich hebben, het is wel een groeiplaatje met een paar zeer sterke nummers en een voorbode van meer, nog veel meer! Clap Your Hands Say Wait and See!
Downloads:
Love Song No. 7Underwater (You and Me)
MySpaceLabels: CD van de Week
