The Automatic - Not Accepted Anywhere

Je zou kunnen stellen dat het allemaal nogal snel is gegaan met The Automatic. Reeds op 16-jarige leeftijd beslisten Rob (bas en leadzang), Pennie (toetsen, percussie en zang), Frost (gitaar en zang) en Ewan (drums) om te gaan musiceren om zo niet verzeild te raken in het 'automatische leven'. In 2004 werden er enkele demo's opgenomen die al snel de aandacht trokken van hun (huidige) manager. Het intensief touren dat hierop volgde leverde hen uiteindelijk een platendeal op bij het onafhankelijke B-Unique label.
De Engelse pers draagt het viertal (voorlopig?) nog op handen (wat had je anders gedacht?): zo mochten ze dit jaar deelnemen aan NME's Best New Bands-tour en werden ze door verschillenden critici getipt als één van de bands die we dit jaar in het oog moesten houden. En nu hun full-album ook op het vasteland te verkrijgen is, lijkt het hoog tijd dat er eens met een nuchtere blik naar deze groep uit Cowbridge (Cardiff) gekeken wordt.

Hun huidige en derde single 'Monster' is dezer dagen niet uit de ether weg te branden en ik durf beweren dat dit is een song is met een echt moordrefrein. Een nummer dat al bij een eerste beluistering als een onschuldig virus bij je binnen weet te dringen om je met een chronische verslaving op te schepen. Symptomen zijn onder andere: het volume verhogen, op onverwachte momenten het refrein beginnen neuriën en het op de meest ongepaste momenten zelfs zingen. Hier ten huize hebben ze zowaar een dikke zomerhit te pakken, één die het geflierefluit van Bob Sinclair gewoon van zijn sokken blaast.

Om maar te zeggen dat we reikhalzend uitkeken naar 'Not Accepted Anywhere', hun debuutplaat. Maar onze vreugde werd bij een eerste belusitering al snel de kop ingedrukt. Het leek wel of er maar één - dan wel zeer lange - song op dit album stond. Elk nummer ging naadloos over in een volgend en voor we er erg in hadden was de plaat voorbij. Ik kreeg zowaar een déjà-entendu die me sterk deed denken aan Boy Kill Boy, die andere hype van over het kanaal. Gelukkig bleek de aanvankelijke teleurstelling wat voorbarig.

Het openingsnummer 'That's what she said' is veelbelovend: vinnig, stevig en met alweer zo'n uitstekend refrein en als toemaatje een levenslusrige schreeuw op het eind van de song. De opvallende tweede stem, denk hierbij aan het geluid van een varken dat gekeeld wordt of aan Axl Rose voor mijn part, eist wel nogal veel aandacht op en wist ons aanvankelijk nog te verrassen maar op de lange duur gaat dit trucje, dat op zowat elk nummer op deze plaat herhaald wordt, nogal snel vervelen. Maardat is misschien het enige wat er op deze cd aan te merken valt. Voor de rest zijn de meeste songs van uitstekende makelei met als uitschieters hun tweede single 'Raoul': een springerig en vrolijk niemendalletje dat net daardoor zo aanstekelijk werkt. En ook hun debuutsingle 'Recover' behoort tot de hoogtepunten, er werd zelfs wat disco ingestopt en zal daarmee op de dansvloer goed scoren. 'Lost at home' is dan weer een van de tragere nummers uit hun oeuvre maar zal toch in de bebouwde kom moeten opletten om niet geflitst te worden. Kortom bij The Automatic moet het vooruit gaan!

U merkt het ondertussen al: 'Not accepted anywhere' van The Automatic heeft degelijke songs in huis - al moeten we er wel bij vermelden dat de kwaliteit op het einde van het album wat achteruit gaat - waar weinig op af te dingen valt, maar lijdt spijtig genoeg toch wat aan eentonigheid. Gelukkig hebben de jongens van The Automatic de plaat maar 40 minuten lang gemaakt waardoor de liefhebbers van dance-punk met een snuifje jaren '80 (er wordt alweer heel wat lijntjes synth opgesnoven) er alweer een fijn plaatje bijhebben. Wellicht houdbaar tot de volgende eighties-revival groep onze aandacht weet te trekken of tot we dit genre gewoon kotsbeu zijn, maar voorlopig zullen we het hier wel mee doen.

MySpace
Video en audio
The Hype Machine