Boy Kill Boy - Civilian (review)

De groepsnaam van deze 4-koppige band uit Londen, zou eigenlijk, de grammaticale fout niet te na gesproken, een kop uit de krant van de afgelopen weken kunnen zijn. Gelukkig hebben deze mannen niets maar dan ook niets te maken met het (zinloos) geweld dat tegenwoordig niet uit het nieuws te bannen is. Deze jongens willen gewoon 'geweldig goed' gevonden worden en over het kanaal is hen dat al aardig gelukt. Ze mochten ze er al touren in het voorprogramma van Hard-Fi en op dit moment - we schrijven eind mei 2006 - zijn ze zelfs de hoofdact op de New Music Tour van het Engelse muziektijdschrift NME.
Hun debuutsingle 'Back again' zorgde er al voor een stortvloed aan superlatieven die een gezonde voedingsbodem bleken voor de hype en voor wie wil controleren of deze loftuitingen terecht zijn, is er nu dan eindelijk het debuutalbum "Civilian".

Dat de plaat nog geen 45 minuten duurt, hebben ze waarschijnlijk afgekeken van hun voorbeelden uit de jaren 80, toen er maar een tiental nummers op een vinylplaat konden geperst worden, of lijdt deze groep nu al aan muzikale bloedarmoede waardoor ze gewoon niet meer songs konden bij elkaar schrijven?
De openingssong en debuutsingle 'Back again' is - excusez moi les mots - alvast een schot in de roos. Onmiddellijk komen er herinneringen aan de adrenaline-rock van The Killers naar boven. En als 'Back again' het visitekaartje was van Boy Kill Boy, dan begrijp je nu wellicht waar al die aandacht vandaan kwam.
Ook in de volgende tracks op het album gaat het tempo amper naar beneden. 'On and on' klinkt nog voller dan het startschot van deze plaat en is gezegend met een refrein dat zo scherp is dat het zich onmiddellijk in je schedel boort om het zich daar snel thuis te voelen. Dat dit meebrulbaar en uiterst dansbaar refrein wat in een emo-sausje heeft liggen marineren willen we de boys best vergeven. We willen ze zelfs vergeven dat de riff van de huidige single 'Suzie' gewoonweg gepikt is van Hard-Fi's 'Hard to beat', want eenmaal je je volledig hebt overgegeven aan deze song, kan je alleen maar bevestigen dat dit gewoon een steengoede song is. Wat volgt, heet 'Six minutes' en moet het hebben van zijn spacy synthesizer sound, maar weet echter niet zo goed te overtuigen als de eerste drie openingssalvo's van "Civilian".
'On my own' mag dan van betere makelij zijn - en vooral die spacy synth break op het einde van de song weet ons te bekoren - toch begint het te dagen dat Boy Kill Boy niet echt veel variatie in zijn songs weet te leggen. We krijgen steeds hetzelfde tempo voorgeschoteld, telkens met een onverwoestbaar refrein dat zonder problemen elke hersencel weet aan te tasten.

Slechts twee keer mag het tempo naar beneden op dit debuut: in 'Ivy Parker' dat in het refrein anthem-kwaliteiten probeert te ontplooien maar daar toch niet volledig in slaagt en in het slotnummer 'Shoot me down' wat eigenlijk een ballad is waarvan we het warm noch koud krijgen of hoe deze veelbelovende plaat een beetje in stilte de pijp uit gaat.
Gelukkig duikt er nog een ghost-track op waarmee Boy Kill Boy dan toch kan bewijzen dat ze best een degelijke ballad weten te schrijven; degelijk maar ook weeral niet onvergetelijk.

Spijtig genoeg is de weinige variatie nog het ergste niet, er staat namelijk ook een echte draak van een song op deze cd. Het nummer in kwestie, 'Killer', is gewoon een slechte jaren-80-synthesizer pop-song die Duran Duran, om maar één naam te noemen, zelfs niet op een b-kantje zou willen zetten. Het refrein van deze song is dan ook het totaal tegenovergestelde van wat het zelf beweert te zijn: "Killer killer song!" Ik denk het niet!

De reeks sterke songs waarmee deze plaat ons aanvankelijk wist in te pakken, kunnen er niet voor zorgen dat we toch een beetje onbevredigd achter blijven. Bijna elke song op deze plaat zal ons apart - als single bijvoorbeeld - zeker kunnen overtuigen en ons zelfs een dansje doen wagen, als een geheel verzandt "Civilian "wat in goede bedoelingen. Wellicht had een strengere producer en een langer schrijfproces deze 'One-trick-pony' kunnen redden, maar voorlopig moeten we het doen met deze half geslaagde schijf die - en daar moeten we toch eerlijk in zijn - toch enkele ferme mokerslagen bevat waar menig poprockbandje een moord voor over zou hebben.

Deze recensie staat ook te lezen op Digg*.
En rechts staan er links (??) naar leuke google-ads: klikken dus!