Doves "Some Cities" (review)

Drie jaar na het bejubelde "The Last Broadcast" brengen Doves "Some Cities" uit. Vorige maand konden we al kennis maken met de eerste single uit het album en "Black and white town" klonk alvast veelbelovend.
Het titelnummer mag de plaat aftrappen, en hoe: een zorgvuldig opgebouwde song waar halverwege de gitaarsound van The Edge langskomt om daarna over te gaan in het reeds vertrouwd in de oren klinkende 'Black and white town' dat drijft op het drumritme van 'Lust for life' en door het sterke refrein een logische (eerste) single is. Maar hoe veelbelovend deze plaat ook begon, nu reeds is het vet al van de soep. Wat volgt hoort meer thuis in de soundmixshow: 'Almost forget myself' is een afleggertje van Coldplay met een zeurderig koortje in het refrein, 'Snowden' klink als Mercury Rev maar dan minder (alleen de break met de kapotte gitaarversterker is leuk) en 'The Storm' herinnert ons aan het mindere werk van Oasis, en daar willen we nu eigenlijk niet (meer) aan herinnerd worden! 'One of these days' moet gereanimeerd worden door (en dat moeten we toegeven) een prachtige gitaarsolo maar heeft voor de rest iets te weinig om het lijf. Gelukkig bevat "Some Cities" nog enkele hoogtepunten: in 'Walk in Fire' recycleren ze hun eigen hit 'There goes the fear' op een aanvaardbare manier en zorgen ze ook nog voor een refrein dat daarna alleen met de zware middelen uit je kop te rammen is. Ook 'Sky Stars Falling' (up-tempo, vette gitaren en opbouwend naar een climax!) behoedt deze cd voor de totale afgang.
Eindconclusie: 6/10 (en dan zijn we misschien nog mild)