Architecture in Helsinki "In case we die"

Volgens MetaCritic klinkt Architecture in Helsinki als een vrolijke versie van The Arcade Fire met speelgoedinstrumenten en we moeten toegeven dat ze daarmee een zeer adequate omschrijving van deze vreemde groep hebben gegeven.
Architecture in Helsinki is een Australische groep die in 2003 hun debuut "Fingers crossed" uitbracht en met "In case we die" aan hun tweede cd toe zijn. Ze hadden reeds de eer om in het voorprogramma te staan van Death Cab for Cutie, David Byrne en Belle and Sebastian.

"In case we die" opent met 'Neverevereverdid' waarin na een theatraal intro inclusief koortje en blazers een zeer gevarieerd nummer naar boven komt met diverse tempowisselingen en zangpartijen. Het is met zijn 4 min 49 seconden het langste nummer op de plaat. De sterkte van Architecture ligt hem enerzijds in de naïeve sfeer waarin alle songs gedoopt zijn en anderzijds in de puntige en dus korte uitwerking. Het is indie- huppelpop vol synths en jaren-80 echo's zoals in 'It'5!' dat extra punch krijgt door die aanstekelijke handclaps.
'Do the whirlwind' is hoe de Tom Tom Club dezer dagen zou klinken en nodigt uit tot robot-dancing. 'Wishbone' is in weze een eenvoudig kinderliedje waar je meteen vrolijk van wordt en 'Maybe you can owe me' is voorzichtige pop met de juiste pianoakkoorden en een uistekende singlekeuze.
Wie zijn muziek graag wat naïef (genre Sugarcubes bijvoorveeld) heeft en daarnaast ook nog fris en origineel kan met andere wooorden niet om Architecture in Helsinki heen. Op hun site kan je van het volledige album fragmenten beluisteren: zeker eens doen!
Eindconclusie: 7.5/10