Band of Horses "Everything all the time"

Toevaal bestaat niet? Ik dacht het wel!
Toen ik begin deze week naar de site van het platenlabel Subpop surfte, werd ik geprikkeld door de gratis mp3 van een groep genaamd Band of Horses uit Seattle. Het nummer in kwestie heette 'The funeral' en reeds na een eerste beluistering was ik danig onder de indruk waardoor ik reikhalzend uitkeek naar het full album dat later deze maand zou verschijnen.Wat bleek nu de dag daarop: de postbode bracht me voor één keer eens geen facturen en andere reclametroep, maar wel degelijk een promo-exemplaar van (u voelde het wellicht al aankomen!) het debuut van Band of Horses: "Everything all the time".


Band of Horses bestaat al sinds 2004 uit gitarist/zanger Ben Bridwell en gitarist Mat Brooke. Voordien speelden ze trouwens al samen in het ter ziele gegane Carissa's Wierd. En tegenwoordig toeren ze in het voorprograma van Iron and Wine, waarmee hun sound best kan vergeleken worden.

Een ander vergelijkingspunt is My Morning Jacket, vooral na het horen van de stem van zanger Ben Bridwell. Spijtig genoeg valt de vergelijking met het prachtige en gevarieerde album "Z" dat My Morning Jacket vorig jaar op de wereld losliet, in het nadeel van Band of Horses uit, daarvoor bevat "Everything all the time" nét iets te weinig variatie en te weinig songs van het kaliber van 'The Funeral', het echte hoogtepunt van deze plaat.'The funeral' is dan ook een song buiten categorie. Het is een kanotocht die begint in een een stil en idylisch beekje, waarna je rustig verder peddelt (een traantje wegpinkend bij het aanschouwen van al die hemelse schoonheid) tot je bootje plots in een stroomversnelling terecht komt en je adrenaline begint te pompen, je beseft nu pas hoe mooi het leven kan zijn, en dan plots voor je aan je eindpunt gekomen bent, dreig je nog even in een kolkende zijrivier terecht te komen maar je weet je dan toch nog droog op de oevers te hijsen.

Band of Horses toont zich, vooral dankzij de snik in de stem van Bridwell, een meester in melancholische en rustige songs zoals de reeds vermelde groepen. Zo wordt in het rustige opbouwende 'Monsters' zelfs gebruik gemaakt van een banjo om uit te monden in een bevredigende climax (en hoe lang is dat niet geleden?).Maar Op 'Wicked Gil' en 'Our swords' (mét Pixies-baslijntje), laat de band zijn spierballen wat meer rollen en ook deze nummers kunnen ons best bekoren.

Bevredigend dus. Inderdaad, een verre van slecht debuut en met 'The Funeral' hebben ze zelfs al een klassieker op zak. Band of Horses is met andere woorden een groep die het predicaat 'veelbelovend' meer dan verdient.

Downloads:
Wicked Gil (demo)
I lost my dingle on the red line (demo)
Funeral (demo)
Bass song (demo) (Op de full cd heet dit nummer nu 'Our Swords')

The Funeral (album version)