Athlete "Tourist" (review)

Enkele flarden uit de recensie van Athlete uit De Morgen van gisteren:
"Hoe geschift je ook moet zijn om aan de vooravond van een nieuwe Coldplay-cd een songcyclus uit te brengen die op zijn minst frappante gelijkenissen toont met het werk van Chris Martin, op de nieuwe Athlete blijkt zonneklaar dat zanger Joel Pott nauwelijks voor hem moet onderdoen.
Opener ‘Chances’ illustreert dat perfect: de melodie haalt je meteen onderuit, de strijkers slingeren met de sierlijkheid van een balletdanseres door de song en net als je denkt dat je het nummer helemaal vat, breekt het open als een wolkendek waar plots de zon door priemt.
Nog beter is ‘Wires’ – een kandidaat voor single van het jaar – waar de piano een mistroostig riedeltje aanslaat tot het refrein halverwege beseft dat er, ondanks alles, toch nog reden tot hopen is. Het is als een klein, ouderwets tv-toestel dat erachter komt dat het met een beetje geluk kan doorgroeien tot een gigantische breedbeeldtelevisie.
Athlete heeft zich op een paar jaar tijd opgewerkt van een sympathiek indiegroepje tot een rockgroep die klaar is om naar de eerste divisie door te stoten. In een periode waar Keane immens populair is, Starsailor in half Europa op één staat, Snow Patrol met de hulp van U2 de wereld verovert en Coldplay zich opmaakt voor een terugkeer naar de grote podia hadden Joel Pott en zijn vrienden hun moment niet beter kunnen kiezen. Tourist klinkt zo universeel, zo allesomvattend, dat het niet lang zal duren voor Athlete zelf een wereldgroep is. (B.S.)"
Tot zover de vijf-sterren recensie van "Tourist" door de heer Bart Steenhaut. Wat nu volgt is mijn mening, die toch wel lijnrecht tegenover die van De Morgen-journalist staat.
De plaat begint inderdaad met strijkers maar ik hoor geen lieflijke melodie maar eerder een lied dat gebukt gaat onder een vette laag stroop waardoor de song niet meer overeind raakt. De single is (inderdaad) een van de beter songs op deze plaat. Wat 'Wires' boven de andere nummers doet stijgen is de wetenschap dat dit lied geschreven is met Joel Pott's te vroeg geboren baby in gedachten.
Bij alle andere nummers heb je het gevoel dat je naar een minderwaardige Coldplay aan het luisteren bent met een andere zanger (lees: veel mindere want Joel beschikt over een stem die een kruising is tussen Sting en Chris Martin van Coldplay, maar dan in een lijzige uitvoering). Nergens klinkt de emotie geloofwaardig, alles klink zo fake als de pest. De melodieën zijn te voor de hand liggend om te beklijven en beginnen dus zeer snel te irriteren.
Athlete de hype van 2005, staat er vandaag in De Morgen. Misschien.
Athlete de nieuwe wereldgroep. Ik denk het niet.
Eindconclusie: 2/10

Nog meer meningen vind je hier. En de meeste zijn niet rooskleurig. Dus geef je spaarcentjes maar uit aan een andere maar vooral betere cd (ik zeg zo maar iets: The Arcade Fire).
Willen we dat afspreken!