Rufus Wainwright "Want Two" (review)

Rufus Wainwright is inderdaad de zoon van en "Want two" is zijn vierde plaat en de opvolger van "Want one". Rufus is een bezig bijtje want hij leverde de laatste maanden bijdragen aan "I'm a bird now" van Antony & The Johnsons, aan de plaat van zijn zus Martha, aan de soundtracks van The Aviator en Bridget Jones 2 en David Byrne's "Grown backwards".
Nu is er dus "Want two", een plaat die goed zal scoren bij liefhebbers van bijvoorbeeld Jeff Buckley maar ook sommige Radiohead-fans. Maar vergelijkingen zijn hier eigenlijk niet op hun plaats. Rufus Wainwright is een klasse apart.
Zo gaat het album van start met 'Agnus Dei', een in het latijn gezongen song die klinkt hoe echte gospel zou moeten klinken: emotioneel en oprecht. In 'The one I love' hoor ik de stem van Thom Yorke voor het eerst doorschemeren. Het is tevens de enige echte popsong van deze cd.
Daarna gaat het tempo resoluut naar beneden en klinkt Rufus meer als een klagerige Thom Yorke, voor de een zal dit dus te veel van het goede zijn, de ander zal hier maar niet genoeg kunnen van krijgen. 'Little sister' is dan plots een flashback naar de Middeleeuwen: een strijkorkest begeleidt de bard die de heersende koning wil entertainen. Een vreemd maar geslaagd huwelijk tussen pop en klassiek. 'This love affair' zou zo op de soundtrack van Moulin Rouge kunnen, zelfs die stem lijkt verdacht veel op Ewan McGreggor's. En tot slot levert Antony nog een gastbijdrage aan 'Old Whore's Diet'.
Maar we hebben ondertussen al veel te veel vergelijkingen gemaakt, luister zelf en ontdek je eigen favoriete nummers. Keuze genoeg alvast.
Eindconclusie: 7.5/10

Links:
Bekijk hier de video van 'The one I love'
Beluister fragmenten van dit album bij Deep Discount.